การเป็นตัวของตัวเอง...ไม่เคยง่าย
การเป็นตัวของตัวเอง ยิ่งสร้าง ยิ่งถูกทำลาย
และการสละ ละ และทิ้ง...มันยากนัก
การยึดติดกับทุกอย่างไม่ว่าอะไร มันคือไม่เป็นตัวของตัวเอง
การเป็นตัวของตัวเอง คือ รู้จักตัวเอง แต่ไม่ใช่การกอดอัตตา
อัตตามากเท่าไหร่ ความเป็นตัวเองเหลือน้อยลงเท่านั้น
เพราะการเพิ่มอัตตา อยากได้รับการยอมรับ อยากพิเศษ อยากเหนือ
ไม่เข้าใจความเท่าเทียมของคนด้วยกัน....
...ความเป็นตัวเองจะน้อยลงไปทุกที...
เพราะไม่ได้รู้จักตัวเองตามความเป็นจริง
หนทางแห่งการเป็นตัวของตัวเอง...แทบไม่มี...
คนมีกิเลสและโลกนี้มันบังคับให้คนต้องมีรูปแบบ
รูปแบบของการเป็นคนดี
รูปแบบของนางฟ้า
รูปแบบของความคูล
....แม้แต่รูปแบบของการชั่ว
มันจึงไม่ธรรมดา มันจึงมีการใส่ไข่ ใส่สี ฯลฯ
ซึ่งล้วนบีบให้คนออกจากการเป็นตัวของตัวเอง
เข้าใจผิดว่าเป็นใคร...ที่จริงๆแล้วไม่ได้เป็น
เอาเป็นว่า...เรียบง่าย ธรรมดาๆไป
ความเป็นตัวของตัวเองจึงจะค่อยๆคืบคลานเข้ามาหา
เริ่มจากไม่ทะเลาะกับตัวเองด้วยเรื่อง “อยาก”
น้อมใจยอมรับความเกิด แก่ เจ็บ ตายของคนและสรรพสิ่ง
ไม่มีใครหรืออะไรเหนือความจริงอันนี้ไปได้
ไม่กลัวการประนามหยามเหยียด ไม่กลัวการ “ไม่มี”
เพราะไม่เคยมีใครมีอะไรอยู่แล้ว ถึงเวลาก็ไปหมด
ความเป็นตัวของตัวเองมันยืนรออยู่ตรงนั้นแล้ว
มันเป็นของมันอยู่แล้ว มีของมันอยู่แล้ว...ในทุกคน...
ไม่ต้องทำอะไร สร้างอะไรให้มันวุ่น
แต่...การไม่ทำอะไรเลยนี่มันช่างยากเย็นนักนะ !!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น