คิดวันละอย่าง # 283

เมื่อมันย้อนแย้ง เราต้องแม่นยำ 

เราว่าอยู่ที่ใจ แต่ ทุกอย่างที่ทำไปเพื่อกายทั้งนั้น 

เราว่าให้คือเมตตา แต่ คาดหวังสิ่งจะได้มาเสมอ

เราว่าชอบความเรียบง่าย แต่ เงื่อนไขมันเยอะทุกครั้ง

เราว่าความจริงสำคัญ แต่ ทำตามความเชื่อตลอด

เราว่าไม่เป็นไร แต่ ไม่เคยพอใจอะไรเลย

เราว่าปฎิบัติธรรม แต่ ไม่ได้นำมาใช้ให้ลดราวาศอก  

เราว่าคบกันจริงใจไม่หลอก แต่ ดีไม่ดีก็ไม่บอกให้ชัดเจน  

เราว่าเห็นใจ สงสาร แต่ มีรำคาญไม่สังฆกรรม 

เราว่าต้องยุติธรรม แต่ แอบเนียนเก็บงำประโยชน์ส่วนตัว 

เราว่าใจถึงถ้วนทั่ว แต่ จวนตัวแล้วพึ่งไม่ได้ 

เราว่าเรารักกัน แต่ ต้องตามใจฉันเท่านั้นนะ 

เราว่าพอแล้วดี แต่ มีแล้วก็ไม่พอสักที 

อะไรกันนี่มนุษย์ !!!! 

มันคงมีีอีกหลายอย่างที่ทำให้ต้องใคร่ครวญดีดี 

เรายังแม่นยำอยู่หรือเปล่า...ทั้งหัวและใจ  

คิดวันละอย่าง # 282

เมื่อยังเด็ก เรารู้สึกถึงอนาคตที่สดใส เราจึงพยายามที่จะไม่ทำอะไรผิดพลาด เราจะอยู่ในระบบระเบียบขอบเขตที่เราคิดว่าจะไม่มีปัญหา แต่พอโตขึ้นจะรู้เลยว่าอนาคตนั้นสร้างจากความผิดพลาด ยิ่งพลาด ยิ่งมีประสบการณ์ ยิ่งเรียนรู้ การมองโลกจะเป็นจริงมากกว่าแค่มองว่าโลกมันสวย ใจจะกว้างขึ้น พร้อมจะยอมรับ เคารพ เข้าใจคนและสิ่งที่เปลี่ยนแปลง 

สนับสนุนให้โอบกอด value “กล้าพลาด” 

มันวิเศษกว่าวนเวียนอยู่กับความสมบรูณ์แบบ (ที่ไม่มีอยู่จริง) 

ทุกอย่างต้องเป๊ะ มันคือความเยอะที่ทำให้เสียเวลาชีวิต 

ที่หนัก คือ มันหล่อหลอมความเห็นแก่ตัว

คนที่ต้องดีทุกอย่าง ทุกอย่างต้องได้ต้องดีไม่มีพลาดนั้น มันคือการแย่งชิงบางอย่าง แทนที่จะแบ่งปัน มันคือการฉกฉวย แทนที่จะให้โอกาสที่เท่าเทียม แบบนี้ไม่ “รัญจวน” ถึงจะได้ถึงจะดีแต่ก็เป็นดีแบบ mediocre ชีวิตไม่เคยฟิน ไม่มี breakthrough ไม่เคยจะเท่จริง 

พลาดๆไปบ้างก็ได้ ไม่ถึงตาย แต่ได้เรียนรู้ ได้เรื่องใหม่ !!!