คิดวันละอย่าง # 238

เลิกยัดเยียด “ความ(ที่คิดว่า)ดี” 

ในโลกนี้มีหลักการ คำสอน ความเชื่อ
กฎในสังคมมากมายที่ต่างคนต่างเชื่อ
ที่สำคัญคนเชื่อนั้นมักคิดว่า
ตัวเองเป็นฝ่ายถูก คิดดี ทำดีเพื่อคนอื่น
ทนไม่ได้ถ้าใครคิดต่างจากตัวเอง
หงุดหงิดเมื่อเห็นว่าไม่มีคนทำตาม 

ต่อให้เชื่อว่าสิ่งที่เชื่อมันถูกต้อง
ก็ไม่จำเป็นต้องยัดเยียด

ปัญหาที่เกิดขึ้นมีตามมามาก
ลองนึกเวลาที่โมโห มันโมโหเพราะไม่ได้ดังใจ
คนไม่ทำตามที่คาดหวัง ตามความเชื่อของเราใช่ไหม
นี่เลย...อย่ายัดเยียด
คนมันร้อยพ่อพันแม่ คิดต่าง ทำต่างอยู่แล้ว

อย่านึกว่าตัวเองเป็นคนดีแล้ว
สามารถจะชักดาบความดีไล่ฟันชาวบ้านได้
แบบนี้ไม่ถูก ไม่เคารพความคิดกัน
มันคืออาการจองหองพองขน
ทำให้อึดอัด ขัดข้องไปทั่ว
ตัวเองอึดอึด คนรอบข้างอึดอัด

มันทระนงแบบโง่ๆไปไหม
ที่จะยัดเยียด “ความ(ที่คิดว่า)ดี” ให้คนอื่น

การเข้าใจ “ธรรม” ต้องเข้าใจ “ทำ”

เรื่องยากที่สุดในชีวิต คือ การปฎิบัติธรรม 
เพราะว่ามันเป็นการปฎิบัติธรรม “ที่ทำ” อยู่
เป็นเรื่องทั้งชีวิต ทุกขณะจิต ทุกพฤติกรรม
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต) กล่าวว่า
“การปฎิบัติธรรม คือ เอาธรรมมาใช้ในชีวิตจริง 
หรือเอามาใช้ให้เกิดประโยชน์แก่ชีวิต 
ถ้ายังไม่ได้ใช้ ก็ไม่เรียกว่าเป็นการปฏิบัติ”
“การปฏิบัติธรรมก็จึงเป็นเรื่องกว้างๆ 
ไม่เฉพาะการที่จะปลีกตัวออกจากสังคม 
ไปอยู่ที่วัด ไปอยู่ที่ป่า 
แล้วก็ไปนั่งบำเพ็ญสมาธิอะไรอย่างนั้น 
ไม่ใช่แค่นั้น อันนั้นเป็นเพียงส่วนหนึ่ง
…เป็นการปฏิบัติแบบ intensive 
เป็นการปฏิบัติแบบเข้มข้นเฉพาะเรื่อง 
ที่จริงนั้น การปฏิบัติธรรมต้องมีตลอดเวลา” 
ความยากอยู่ที่ความสามารถเอาธรรมมาใช้
..ใช้ในทุกการดำเนินชีวิตตลอดเวลา..
เพื่อไม่ให้หลงทาง มีโลภ โกรธ หลง 
มันทวนกระแสกิเลส ยากมาก
มัน “อยาก” ไปหมด
แค่ดูอารมณ์ ความรู้สึกก็ดูไม่ทัน
จิตมันไว...ไปก่อนล่วงหน้าอัตโนมัติแล้ว
รู้อารมณ์ รู้เวทนานี่ก็ยากสุด 
แต่ที่จริงธรรม คือ ธรรมชาติ
มีภายนอก ภายใน
เอาเป็นว่า ดูแค่ภายในตัวเอง
อะไรมากระทบ ก็พยายามรู้ไป 
ค่อยๆ “ทำ” ไป ใน “ที่ทำ” อยู่ทุกวัน
ที่จะช่วยอีกอย่าง คือ 
อยู่ใกล้คนที่เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา
เอาของแท้นะ คนจริงน่ะไร้เงื่อนไข
หายากอยู่...ใครมีใกล้ๆนี่ถือว่ามีบุญ
การเข้าใจ “ธรรม” ต้องเข้าใจ “ทำ”
ท้อได้ แต่อย่าถอย อนุโมทนาสาธุ

คิดวันละอย่าง # 237

ชีวิตง่ายขึ้น...พูดว่า “ไม่” ดูบ้าง

"ได้ครับพี่" "ดีครับผม" "เหมาะสมครับท่าน"
เป็นคำพูดที่ได้ยินกันบ่อยๆ และขำๆกันไป
แต่ใครจะรู้ว่าเจ้าตัวอาจมีต้องฝืนใจ !! 

ชีวิตคนที่ขึ้นอยู่กับความเกรงใจคนอื่นมากเกินไป
จนตัวเองก็แทบจะไม่ไหวแล้ว
ปฏิเสธใครไม่เป็นจนติดเป็นนิสัย
กดดันตัวเองจนเครียดไปไม่รู้ตัวก็มี
แบบนี้เองที่ต้องไปหาหมอจิตกันมากขึ้น

อย่าคิดว่าการพูดว่า "ไม่" เป็นการตัดโอกาสในชีวิต
การปฏิเสธในสิ่งที่ไม่เห็นด้วย ไม่พร้อม
เป็นการยืดเวลาให้ตัวเองได้คิด
เป็นตัวกรองลำดับความสำคัญที่จะทำ
เป็นการชะลอเวลาในการใช้ความสามารถให้เหมาะสม

ถามตัวเองบ้างก่อนจะรับปากกับใคร
"อยากทำจริงๆ หรือเปล่า"
"มันสำคัญขนาดนั้นเลยหรือ"
"มันไปได้กับเป้าหมายของเราไหม” 

ที่พูดว่า "ได้" นั้นเพราะรู้สึกผิด เกรงใจหรือเปล่า
หรือพูดไปเพราะหน้าที่ บุญคุณ ความสัมพันธ์

ลองตอบคำถามตัวเอง
และลองพูดว่า “ไม่” ดูบ้าง..ชีวิตจะดีขึ้นเยอะนะ