คิดวันละอย่าง # 219

ข้ามไม่พ้น...ไปต่อไม่ได้

การไม่ยอมรับความจริงเป็นความขัดแย้งในตัวเอง
ในหนังสือ Mistakes Were Made (But Not by Me) โดย Carol Tavris อธิบายไว้ว่า “เราจะรู้สึกถึงความขัดแย้งในตัวตนเมื่อภาพที่เรามองตัวเอง ว่าเราเป็นคนฉลาด จิตใจดี เราบอกตัวเองเสมอว่านั่นคือความจริง แต่เมื่อถูกคุกคามจากหลักฐานบางอย่างที่บอกว่าเราไม่ได้ฉลาด เราทำร้ายคนอื่นลงไป และสิ่งที่เราเชื่อว่าตัวเองเป็นนั้นไม่ใช่ความจริง จะทำให้ลำบากใจ และเราจะทำอะไรบางอย่างเพื่อลดความขัดแย้งนั้นลงไป”
เราจึงเห็น “การแถ” การโยนความผิดไปที่คนอื่น
เพื่อให้ตัวเองยังรู้สึกว่าเป็นคนดี คนเก่ง คนฉลาดได้อยู่
ซึ่งเท่ากับว่าการยอมรับความจริงไม่ได้นี้ จะพาไปหา
...วงจรของการหลอกตัวเอง..วนไป...

อันนี้นับเป็นอันตรายต่อใจมาก
เพราะยิ่งอยู่ไป ชีวิตจะทำให้เห็นให้เจอแต่เรื่องไม่น่ายอมรับ
นับแต่เรื่องสังขารไปจนถึงเรื่องรอบตัว เช่น
เจ้านายไม่เอออวย...ก็รับไม่ได้
เพื่อนร่วมงานนินทา...ก็รับไม่ได้
คนไม่ตามใจ...ก็รับไม่ได้
รักผิดแบบ...ก็รับไม่ได้
เสียเปรียบ...ก็รับไม่ได้
ลูกหลานเป็นเกย์ ทอม ดี้...ก็รับไม่ได้
ฯลฯ สารพัดที่จะต้องเจอต่อไปอีกมากนัก

การที่เราไม่เคยฝึกยอมรับอะไรๆไว้
เอาแต่สะสมการไม่ยอมรับไปมากๆ
ในที่สุดจะถึงจุดๆหนึ่งในชีวิตที่ต้องมีการเสียใจ
มันต้องถามตัวเองว่าที่รับความจริงไม่ได้เพราะอะไร
เพราะยังไม่มั่นใจในคุณค่าตัวเอง ?
เพราะชินกับการมองออกนอก โทษคนอื่น ?
เพราะติดค้างกับเรื่องอะไร ? เช่น การสูญเสียอำนาจ
หรือเพราะที่จริงแล้ว...
รักตัวเอง รักหน้าตา เอาความสุขของตัวเองเป็นที่ตั้งมากกว่าหรือเปล่า

ในสังคมไทยภาพที่คนอื่นมองเราเป็นสิ่งสำคัญ
แต่มันสำคัญไปกว่าความจริงหรือ ?
การรักษาหน้าตาสำคัญกว่าความละอายต่อบาปหรือ
การไม่กล้ายอมรับความจริง มันทำให้ไปไม่รอด
แต่การยอมรับความจริงมันแสดงถึงวุฒิภาวะ
และการบ่งบอกว่าเราคิดถึงประโยชน์ของผู้อื่นมากกว่าหน้าตาตัวเอง 

ตั้งแต่เล็กไม่ว่าใครก็ถูกสอนว่า..ผิด ให้ ยอมรับผิด อย่าโกหก
แต่พอโตขึ้นคนจะลืม..เพราะยิ่งโต ยิ่งแก่
“อัตตา” มันใหญ่จนบังเรื่องพื้นฐานนี้ไปเสียได้ 

ฝึกข้าม..ฝึกยอมรับความจริงไว้ตั้งแต่ตอนนี้
เพราะมันเป็นเรื่องยากที่สุดในชีวิตแล้ว
และเราไม่ได้มีเวลามาก
ทุกความไม่น่าพอใจที่ไม่ยอมรับ
มัน คือ ผลกรรมที่มักย้อนกลับมา
และจะสร้างเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจภายหลัง
ที่ทำให้...ยากจะยอมรับยิ่งขึ้น