วันอาทิตย์ที่ 4 มิถุนายน พ.ศ. 2560

กลัวเจ็บ ท้อ = รอวันตาย

เคยได้ยินเรื่องการรักษาชีวิตตัวเองของนกอินทรีย์ไหม นกอินทรีย์จริงๆแล้วเป็นนกที่อายุยืนที่สุดในโลกสามารถมีชีวิตอยู่ได้ถึง 70 ปี  แต่ตอนอายุ 40 ต้องฝ่าฝันวิกฤติการเสื่อมร่างของมันให้ได้ก่อน ไม่งั้น คือ ไม่รอด เพราะตอนนั้นเล็บของมันจะเสื่อมสภาพ จงอยปากของมันจะงุ้มและยาวแทบถึงหน้าอกตัวเอง จับ จิกสัตว์อะไรมากินไม่ได้  ปีกจะหนักเป็นสิบเท่าของปกติ ขนปีกจะขึ้นยาว หนาแน่นและหนัก ทำให้บินได้ยากมาก มันมีทางเลือก คือ รอความตาย หรือ ทนกับความทุกข์ทรมานแสนสาหัสอีก 150 วัน กับการเปลี่ยนแปลงตัวเองด้วยตัวเอง

ถ้าจะรอด คือ พาตัวเองบินขึ้นสู่ยอดเขาที่ปลอดภัยที่สุดให้ได้ สร้างรัง อดทนกับเวลา และบินไม่ได้  จากนั้นต้องใช้จงอยปากจิกกระแทกกับหินผา จิกจนกว่าจงอยปากจะหลุด จากนั้นรอคอยจงอยปากจะงอกขึ้นมาใหม่  เมื่อจงอยปากงอกขึ้นและมีความแข็งแรง ต้องใช้จงอยปากอันใหม่จิกให้เล็บเก่าหลุดไปจากนิ้ว  และเมื่อเล็บเท้างอกขึ้นมาใหม่ ต้องใช้เล็บดึงปีกเก่าออกทีละอันจนหมด แล้วรออีก 5 เดือน ให้ขนของปีกอันใหม่งอกขึ้นจึงบินออกไปสู่โลกได้อีกครั้งและได้รับชีวิตใหม่เป็นเวลาอีก 30 ปี

ชีวิตการทำงานของเรา คงเลี่ยงไม่ได้ที่ต้องเจอวิกฤติ...ประมาณจะรอด หรือ ไม่รอด ถ้าจะรอดไปเจอโลกใหม่ที่ไฉไล ต้องอดทน ต้องทิ้งความเป็นตัวตนเก่าๆ นิสัยความเคยชินเก่าๆ เราถึงจะสามารถเรียนรู้สิ่งใหม่ได้  

ขอเพียงยอมทำใจเปลี่ยนแปลงทัศนคติ ความคิดและวิธีการเก่าๆ เพื่อเรียนรู้สิ่งที่ไม่เคยรู้ เรียนรู้วิธีการใหม่ๆ ศึกษาเทคนิคใหม่ๆ  พวกเราทุกคนมีศักยภาพแฝงที่อยู่ภายในกำลังรอคอยให้ค้นพบ...แบบนกอินทรีย์ที่ยอมอดทนเปลี่ยนแปลงเพื่ออยู่รอด เพื่อสามารถบินอย่างสง่างามได้อีกครั้ง  


ถ้าท้อใจ กลัวเจ็บ ก็คงต้องรอวันตายไป...

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น