ความหวังดีที่มีต้นทุนทางใจน้อยไป
บางทีเราคิดว่าเรามีต้นทุนทางใจมากพอที่จะแสดงความหวังดี นั่นคือเราคิดไปเอง ก่อนที่จะแสดงหวังดี ต้องมั่นใจว่าเรารู้จักคน เข้าใจเรื่องราวทุกอย่าง และเรามีดีมากพอที่จะแสดงความหวังดีหรือไม่
ถ้า “ใช่” แล้วไป
ถ้า “ไม่ใช่” ความหวังดีนั้นจะไปไม่รอด !!
มันทำให้เกิดทุกข์ได้ เพราะความหวังดีนั้น คือ ความที่เรานึกว่าชอบ แต่คนไม่ชอบ
ที่เราให้ความหวังดีแก่ผู้คนที่ไม่ได้ร้องขอ
เนื่องจากมันมีสัญญาณส่งมาให้เราว่า “มันน่าจะได้ น่าจะดี”
เราเลยหยิบยื่นให้โดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์...
ความหวังดีนี้จึงเหมือนเป็นดาบสองคม...อาจบาดเจ็บ บาดใจได้
ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับคนให้กับคนรับว่า...ต่อกันติดมากแค่ไหน
มันมีเส้นกั้นบางๆ ระหว่างความ “หวังดี” กับ ความ "เผือก"
ถ้ามันผิดคน ผิดที่ ผิดเวลา ผิดจังหวะ มันจะกลายเป็น “กุญแจผี”
....ที่ละเมิดชาวบ้าน....
จะหวังดีกับใคร ตอนนี้ก็คิดมากๆหน่อย....อย่าคิดเอาเอง
เพราะว่าถ้ามารู้ทีหลังว่าคนไม่ปลื้ม...มันเสียความรู้สึก...
ต้องมานั่งเงียบๆ อิติปิโส....ไปยาวๆ
เยียวยาบาดแผลจากความหวังดีเป็นพิษแต่เพียงลำพัง
ความสัมพันธ์อาจ “พัง”ไปด้วย....
เราควรทบทวนความหวังดีของเราเสียใหม่
ที่แน่ๆความหวังดีนั้นมันมี “ความรับผิดชอบ” อยู่....
ทั้งความรู้สึกของเราเอง และ ความรู้สึกของคนอื่น
ถ้ารับผิดชอบไม่ได้...ก็ไม่ต้อง “เผือก” ที่จะส่งมอบความหวังดี
เข็ดกันไว้บ้าง...รักษาจิต รักษาใจตัวเองไว้ดีดี....
“หวังดี” มันต้องรู้ใจกันจริงๆ
ต้นทุนทางใจต้องมีมากพอ
ใจ (ต้อง) ถึง ใจ
ใจไม่ถึงใจ ก็ควรตัวใครตัวมันไปนะ !!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น