คิดวันละอย่าง # 165

มองให้ออก บอกให้ถูก ใช้ให้เป็น เห็นให้ชัด

บางทีมันก็เป็นอะไรอัตโนมัตินะ ที่เราคิดว่าตัวเองดี
และอะไรที่มาจากเราต้องดีหมด
ไม่ทันคิดด้วยซ้ำเวลาอะไรเกิดขึ้น 
เราจะมองไปที่อื่น คนอื่นก่อนตลอดเลย
ไม่คิดจะปรับตัวเอง
แต่อาจหาญ(มันมากกว่ากล้า อาจถึงหน้าโบกปูน)ให้คนอื่นปรับเข้าหาตัวเอง ก็เข้าข้างตัวเองไปแบบนี้เป็นนิจ จนเป็นกลไกชีวิตไปแล้ว
มันทำให้นิสัยเสีย สติหายไม่รู้ตัว พัฒนาไม่ได้

เห็นอะไรดี แทนที่จะว่าดี กลับไปหาที่มันไม่ดี..จนเจอ
แล้วว่า...ทำไมไม่ทำแบบนี้ แทนที่จะหันมาหาตัวเอง
แล้วว่า...เออ ทำไมเราไม่ทำดีดีแบบนี้มั่ง (วะ) 

เห็นอะไรไม่ดี แทนที่จะหันมาดูตัวเอง
ดันไปโทษฟ้า โทษฝน คนข้างทาง
ตัวเองทำซวยเอง ไม่ยอมรับ
ดันไปโทษคนอื่นว่าทำให้พัง
ความผิดคนอื่นใหญ่มาก เพราะเราไปจ้องอยู่ตรงนั้น...มันใหญ่ขึ้นทุกที

คนที่มองตัวเองออก เป็นคนที่มีธรรมะอยู่ในใจเลยนะ
คือ มีสติสะท้อนตัวเองตลอด
มีปัญญาพอที่จะรู้แบบกลางๆ ตรงๆ
ลองสังเกตุตัวเองดู
มันก็จริงนะ...มองเห็นคนอื่น มากกว่าเห็นตัวเอง

มาสาย...อ๋อ รถมันติด ฝนมันตก ลูกกวนตัว ผัวกวนใจ
งานไม่สำเร็จ...เอ่อ ไม่มีเวลา ไม่มีคนช่วย ไม่มีเครื่องมือ
อกหัก...เอิ่ม มันตาไม่ถึง มันไม่มีวาสนา มีมือที่สาม
เซ็ง...อึม นายห่วย เพื่อนไม่มา เวลาไม่ได้ 

เอาคำพระมาเลยละกัน
"อัตตา อัตตะนา โจทะยัตตานัง แปลว่า จงเตือนตนด้วยตนเอง”
ขอนิมนต์หลวงปู่มาด้วย... หลวงปู่ศรี มหาวีโร
“มองตนเองเพื่อแก้ไข มองคนอื่นเพื่อให้อภัย”

เอาเป็นว่า...ทุกครั้งที่รู้สึกว่าอะไรผิดพลาด ตบอกตัวเองก่อน กูเอง กูเอง (อันนี้นึกในใจไปนะ อย่าส่งเสียง 55) ตรวจสอบความห่วย ข้อบกพร่องของตนก่อนเลย เอาให้เป็นนิสัย ฝืนๆหน่อย จะลดละอัตตา “ตัวกู – ของกู” ได้มั่งไหม ยังไม่ค่อยได้ ก็เพิ่มสวดมนต์ไหว้พระเข้าไป เผื่อใจจะผ่องแผ้ว มีสติ สมาธิขึ้นมั่ง ยิ่งเลยไปถึงแผ่เมตตายิ่งน่าจะดีมากไปอีก คงจะลดความเห็นแก่ตัวลงมาได้บ้าง จะได้เห็นตัวเองชัดๆแบบไม่มี “ตัวกู – ของกู” มาบังไว้