คิดวันละอย่าง # 147

บางที...การหยุดก็ดีเหมือนกัน

ปัจจุบันทุกอย่างมันพุ่งพรวดราวกับจรวด เร็วจนตาพร่า คว้าจับเข้าใจอะไรได้ไม่ชัดเจน แต่ก็ยังมีคว้าอยู่ ซึ่งไม่รู้ว่ามันใช่หรือไม่ใช่

ภาพ เสียงอึงคะนึงตรงหน้า...มากมาย หลากหลาย
หยุดและหันกลับมาหาตัวเองหน่อยน่าจะดี 

หยุดไม่เป็น...ไม่เห็นชีวิต
หยุดเป็น...เห็นความจริง

การเรียนรู้ที่จะหยุดเสียบ้างเป็นเรื่องสำคัญ
การหยุด ไม่ใช่ การนิ่งแบบไม่ทำมาหาอะไร
มันเป็นการหยุดในจังหวะที่ควรหยุด
...หยุดเพื่อหาความหมายใหม่ในชีวิต
...หยุดเพื่อชื่นชมความงามของชีวิต
...หยุดเพื่อหาหนทางเดินของชีวิต
……ที่สมดุลมากขึ้น....

มีคนบอกว่า...การหยุดของนักดนตรี คือ การรู้จักตีความเพลง
และ การหยุดของนักใช้ชีวิต คือ การรู้จักตีความชีวิต (คมเลยนะ)
นักดนตรีเล่นไปไม่หยุดเลยนี่ ไม่ได้นะ
นักใช้ชีวิตก็เช่นกัน มันต้องมีหยุดฟังสัญญาณชีวิตกันบ้าง

โดยเฉพาะเมื่ออายุเริ่มมาก...มันมีสัญญาณชีพที่เต้นผิดเต้นพลาดอยู่แน่นอน ถ้าไม่หยุดฟังดีดี มันจะไม่ได้ตายดี
แต่บางอย่างมันเป็นสัญญาณหลอกๆ อย่าไปเชื่อ...
ตัวอย่าง คือ เรากินยาอยู่ เราก็สบายดี อย่าคิดว่า “ยังสบายดี”
มันไม่เคยจะสบายดี หลังจากสัญญาณมันดังขึ้น
สังขารยุบมั่งพองมั่ง ก็เป็นสัญญาณที่บางทีหลอกตัวเองว่าดี
มันดียังไง..มันต้องมีดีอย่างเสียอย่างเสมอ
แต่เรามักเข้าข้างที่มันดี ไม่เคยจะมองที่มันเสีย
...ทั้งที่เสียอาจมากกว่าดี...
การหยุด...จะทำให้พิจารณาสังขารและใจได้ดีขึ้น
และเราจะจัดการตัวเองได้สัดส่วนลงตัว...กับทุกเรื่อง

ไม่ได้ยากอะไร...แค่ “หยุด”
ร้องเพลงตามไป...หยุด หยุดชีวิต หยุดกับตรงนี้...แม้ว่ามันจะดีสักแค่ไหน...หยุด หยุดความรักทั้งหัวใจ หยุดไว้ที่ใจตัวเอง...(ฮั่น)