ใส่ใจ...ก่อนจะไม่มีโอกาสให้ใส่ใจ
คิดดูก็แปลก คนเรามักจะสำนึก
หรือเร่งรีบกู้สถานะการณ์เมื่อมันเลยเถิด
เกือบจะทุกเรื่องที่เกิดขึ้นในชีวิต
...ภาวะโลกร้อน ธุรกิจใกล้พัง
...สงคราม...ความสัมพันธ์ที่ร้าวฉาน...
ทำไมต้องมาสำนึกเอาเมื่อเสียหาย สูญเสียหนัก
เรามันไร้ปัญญาขนาดนั้นเลยหรือ
ตอนที่เหตุการณ์ไม่ดีเริ่มเกิดขึ้น
เราไม่ใส่ใจ เราไม่รู้สำนึก เราไม่แก้ไข
จนเห็นโลงศพ ค่อยหลั่งน้ำตา
ค่อยมาช่วยกันรณรงค์ ช่วยกันบริจาค
ปรับตัว...หาทางคืนดี
ช่วยกันหาทางแก้ไขเรื่องต่างๆ
มันไม่ฉลาดเลยนะ
เพราะมันยากขึ้นมากที่จะเหมือนเดิม
มันเหมือนแก้วที่วางหมิ่นเหม่ใกล้ขอบโต๊ะ
เราเดินผ่านมันไปมา รู้ว่ามันไม่ปลอดภัย
แต่เราปล่อยให้มันโดนกระแทกจนตกแตกไปซะงั้น
ทำไมเราไม่จัดการย้ายที่ทางให้มันปลอดภัย
หรือว่าเราดูแลแค่แก้วที่มันมีราคา มีค่าตรงหน้า
จริงๆแล้วแก้วใบไหน ก็ไม่ควรแตกทั้งนั้น
เพราะเมื่อมันยังไม่แตก มันมีประโยชน์
เรามักจะเห็นประโยชน์ คุณค่าก็ต่อเมื่อสายไป
เมื่อได้สูญเสีย เมื่อเกิดความเสียหาย
เริ่มตั้งแต่ทุกอย่างยังพอจัดการได้
เริ่มตั้งแต่ความสัมพันธ์ดีดีกับคนใกล้ตัว
เริ่มดูแลสิ่งแวดล้อม เริ่มมีวินัย
เลิกเห็นแก่ตัว เลิกเห็นแก่ได้
เลิกเห็นแก่ความสนุกสะใจ
ทำอะไรได้ก็ทำไป ใส่ใจก่อนจะไม่เหลือแม้แต่ใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น