ใจพอ...ความไม่จีรังของอะไรก็ขวางไม่ได้
คนเราเกิดมามันต้องรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้นะ
เพราะเราเจอแน่ทั้งเรื่องร้ายทำลายใจ และเรื่องโรคทำลายกาย
เรื่องร้ายทำลายใจนั้น....อยู่ที่เอาใจไปปราบ
หายใจลึกๆสัก 5 นาทีทุกวัน...จริงๆแล้วทุกข์มันอยู่ที่เราคิด เราหวัง
ประมาณ ทำดีแล้ว ต้องได้ดีตอบแทน
เราทำดีแล้ว ทำไมมองไม่เห็น
ลืมไปหรือเปล่าว่า การจะมองเห็น...มันเป็นเรื่องของคนอื่น
ไม่ใช่ว่าเราทำดีแล้ว คนอื่นต้องเห็น ต้องชื่นชม
การทำความดี...บางครั้ง... มันก็ซื้อใจใครไม่ได้
อย่าได้เสียใจ ทุกข์ใจ เพราะถ้าเสียใจ ทุกข์ใจ
แปลว่า...เราทำดีหวังความดี หวังความรักตอบแทน..หรือ???
แต่เรื่องโรคทำลายกายนี่ ถึงไม่ได้ทำอะไร มันก็จะมานะ
มันเป็นความเสื่อม มันฝืนสังขารไม่ได้
เกิด แก่ เจ็บ ตาย คือ สัจธรรม...เข้าใจวงจรชีวิตซะ
ทั้งเรื่องร้าย เรื่องโรค มันแค่...
เราต้องปรับภาพในใจ ปรับทัศนคติ และปรับอารมณ์ของตัวเอง
แม้จะเป็นสิ่งที่จับต้องไม่ได้ แต่ก็เป็นตัวแปรที่ส่งผลถึงความเจ็บใจและเจ็บป่วย
คือมันตรงดิ่งไปที่สุขภาพนะ...ทั้งสุขภาพกาย สุขภาพจิต
การใช้ชีวิตผิดๆ ตัดสินใจผิด กินผิด
เป็นการเร่งให้ทุกอย่างผิดปกติ
สังขารก็ร่วงโรยเร็ว ใจก็เหลือน้อยเต็มที
ชีวิตมันเป็นเหตุเป็นผลกัน...ยอมรับมันไป
รับผิดชอบความเจ็บใจของตัวเอง
รับผิดชอบความเจ็บป่วยของตัวเอง
เอาเป็นว่าเปลี่ยนวิกฤติเป็นโอกาส...
เจ็บใจ เจ็บป่วย เอาไว้เตือน...เตือนที่เคยเพลิดไปกับชีวิต
จนไม่ได้คิดถึงกาย คิดถึงใจตัวเอง...
ชีวิตไม่ได้ยาวขนาดนั้น... สร้างกาย ใจดีดีเตรียมไว้
เผื่อจะฟื้นฟูเร็วเวลามีอะไรเกิดขึ้น จะได้ไม่ต้องวิตกจริตมากนัก
วิตกจริต = กังวล = กระสับกระส่าย = เศร้าหมอง
จะใช้ชีวิตที่เหลือแบบนั้นหรือ...มันไม่ใช่นะ
มันต้องใจสู้ อยู่เป็น
ย้ำ...ใจพอ...ความไม่จีรังของอะไรก็ขวางไม่ได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น