ปล่อยได้ก็ปล่อย
เป็นคนที่มีความเชื่อเสมอมาว่า ถ้าคนเรามีความตั้งใจ ความรัก ความเมตตาแล้ว เราจะสามารถทำทุกสิ่งให้สวยงามได้ มันไม่เกี่ยวกับทำไม่เป็น หรือ ไม่เก่ง อันนั้นเป็นข้ออ้างสำหรับคนที่ไม่รู้จักความรัก ความเมตตาและความตั้งใจ
ขอนิยามคำว่าสวยงามในที่นี้ คือ มันอาจไม่ได้สวยงามราวกับมืออาชีพทำนะ แต่มันสวยงามเพราะมันสะท้อนให้เห็นได้ถึงความตั้งใจจะให้สวยงาม
ขอยกตัวอย่างเรื่องการถ่ายรูป โดยเฉพาะการถ่ายรูปให้คนอื่น ถ้าเรารัก เมตตาและตั้งใจจะให้ภาพสวยงาม เราทำได้ ที่ทำไม่ได้เพราะไม่ได้เมตตาตั้งใจ แต่แค่ทำให้มันเสร็จๆไป รูปมันจึงออกมาแบบขาดหัวหาง ตัวผิดปกติ วิวที่พิการ คือเข้าใจนะว่าทุกคนเห็นความสวยงามต่างกัน แต่ภาพมันสะท้อนความตั้งใจได้ ถ้าเรามองเห็นความไม่ครบ แต่ไม่สนใจ มองเห็นว่าบวม แต่ไม่ใส่ใจ เห็นตีนขาดก็คิดว่าไม่ใช่รูปกู แบบนี้ถ่ายรูปทั้งชาติก็ไม่มีวันสวยขึ้นมาได้
มันต้องรักที่จะเห็นความสวยงามของคนที่ยืนให้เราถ่ายก่อน เห็นไม่ดีไม่งามก็หามุม หาช่องที่มันจะทำให้งามมาได้ มันไม่ได้ยาก ไม่ได้ใช้ทักษะ มันใช้ใจอย่างเดียวเลยนะ เหมือนคนรักการทำอาหาร ยิ่งทำให้คนที่เราชอบพอกินนี่ ทำสุดใจ สรรหาวัตถุดิบดีที่สุด ตั้งใจปรุงสุดสุด ใช้เวลาเต็มที่ คนกินก็จะรู้ถึงความรักที่แฝงมาในแต่ละคำที่กินเข้าไป
บ่นแบบนี้มันเกี่ยวกับความคาดหวังหรือเปล่าเนี่ย คงเกี่ยวมั่งนะ อยากได้ความตั้งใจของชาวบ้านมั่ง คือ วัยนี้มันวัยไม่ได้ดังใจอ่ะ ลำบากหน่อย ทางแก้ไขก็พอมีอยู่สำหรับตัวเอง เวลาใครถ่ายรูปห่วยๆให้นี่มันจะวื้ดวิ้ด มาก่อนเลย แต่ก็พยายามหาเรื่องอื่นขำๆมาคิดแทนไป พอกล้อมแกล้มไปได้ แต่ที่ชะงัด คือ รูปธรรมนามธรรมช่างแม่งมันไป เราก็เป็นเรานี่แหละ รูปมันแค่รูป จะโมโหไปทำซากอะไร
แต่ที่บ่นมานี่...มันหมายรวมเรื่องอื่นๆด้วยนะ เพราะเป็นคนที่ทำอะไรให้ใคร ตั้งใจ จงใจหมด ไม่เคยมีแบบหว่าน แบบให้เสร็จๆไป ไม่ว่าเรื่องอะไร ไม่ว่าดีหรือไม่ดีนี่ ตั้งใจทั้งนั้น ทั้งคอมเม้นในที่ต่างๆด้วย คือ ตั้งใจหมด ไม่ได้ทำส่งๆไปแน่ๆ ถ้าด่า คือ ด่าจริง ถ้าชมก็เรื่องจริง ไม่มีมารยาทนะ
สรุป...ไม่ได้ดังใจ มองเข้าข้างใน
และหายใจลึกๆ #บอกตัวเอง
และหายใจลึกๆ #บอกตัวเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น