การยอมรับในตัวตน คือ ยิงกระสุนนัดเดียวได้นกสองตัว
คือ การแก้ปัญหาและก้าวสู่ปัญญา
ตัวเรานั้นบางทีมันร้ายมาก
มันสร้างกลไกทางจิตอะไรไม่รู้ที่มากลบเกลื่อนตัวเองจนแนบเนียน
.....ขนาดที่เจ้าของยังไม่รู้ตัวเองสักนิด
มันมีอะไรหลายประเภทที่หลอกตัวเอง กลบเกลื่อนจิต
เอาจนเชื่อโดยสนิทใจว่าเราไม่ได้เป็นแบบนั้น หรือ เราเป็นแบบนั้น
โดยมีเหตุผลร้อยแปดพันประการมากำกับความเชื่อให้เป็นกำแพงกั้นการยอมรับในตัวเอง
มันเลยทั้งสูงทั้งหนาทั้งหนัก จะพังนี่...ยากมาก
ส่วนใหญ่จะมาแบบ...ฉันไม่ง้อ ฉันไม่แคร์ ฉันทนได้ ฉันสบายมาก
คือมีฟอร์ม เก๊กมาแต่บ้านเลย
เพราะเชื่อแบบนี้จึงไม่ยอมรับความจริงของตัวเอง
…จนพลาดโอกาสที่สำคัญ คือ การจัดการใจ การรักษาใจตัวเองในขั้นที่ยังรักษาได้
คนที่หลอกตัวเองส่วนใหญ่มักไม่ยอมบำบัด
จึงเลยเถิดไปจนถึงขั้นที่ยากแก่การเยียวยา.....
กลายเป็นเก็บกดวันละนิดวันละน้อย มีเรื่องกระทบใจบ่อยๆ
และเป็นโรคแอบเครียดสะสมข้างใน
….จนในที่สุดต่อมทรนงมีระเบิดได้
ระเบิดแล้วเป็นไง... ขวัญเสีย บ้าบอ สติแตก
ที่แย่ไปกว่านั้น คือ ยอมทำเรื่องที่ลดคุณค่าตัวเอง ลดตัวไปทำเรื่องไม่พึงทำ
และสูญเสียความเป็นตัวของตัวเอง หนักข้อนี่ไร้ศักดิ์ศรี ปวดร้าว ซึมเศร้าไปเลยก็มี
มันเหมือนเราขับรถที่สภาพไม่ค่อยได้ อาการไม่ค่อยดี
....เรายังต้องรีบซ่อม
มันต้องกล้าจะเข้าอู่ เปิดกระโปรงให้รู้กันไปว่าอะไรมันเสียหาย
อันนี้เท่ากับการยอมรับความจริง ยอมรับข้อบกพร่องไป
สแกนสำรวจตัวเองไปก่อนเลย
อย่าให้ถึงกับสั่นไหวไปแล้ว เห็นโลงศพค่อยหลั่งน้ำตา
ประเมินภาวะตัวเองให้ถูก
เจ็บก็ว่าเจ็บ
แค้นก็ว่าแค้น
รักก็ว่ารัก
หึงก็ว่าหึง
หลงก็ว่าหลง
งกก็ว่างก
เห็นแก่ตัวก็ว่าเห็นแก่ตัว
อาจโดดเดี่ยว...แต่ไม่เหงาแน่
อะไรมันจะเหงาเท่าการไม่เป็นตัวของตัวเอง
อะไรมันจะโดดเดี่ยวเท่าการไม่มีความสุขกับตัวตนของตัวเอง
...เป็นไม่มี....
กล้าๆหน่อย...รับไป ตัวตนแท้จริงไม่น่าเกลียดเท่าตัวปลอม
นางฟ้า เทวดานี่บางทีมันปลอมกันไม่ได้นะ นางร้าย ตัวร้ายก็เช่นกัน
ยิ่งปลอมยิ่งยุ่ง คนอื่นไม่รู้จะปฎิสัมพันธ์ยังไง
มันเดือดร้อน มันรำคาญ มันเป็นปัญหาเรื้อรัง
การยอมรับตัวเองมันคือหนทางเดียวที่จะแก้ปัญหาและทำให้เราค่อยๆเกิดปัญญา
นี่แหละเป็นความงามที่เราทำได้เอง ไม่ต้องพึ่งมีดหมอ ครีมเด้ง....
และยังเป็นจุดเริ่มต้นความสุขเล็กๆอีกด้วย...
ค่อยๆยอมรับไป #บอกตัวเอง ^_^
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น