คนเราใช้ชีวิตกับความคิดเดิมๆ การกระทำเดิมๆ มานาน ทำซ้ำๆกันเป็น pattern เดิมๆ รู้ตัวบ้าง ไม่รู้ตัวบ้าง เหมือนเสืออยู่ในป่า มันก็หากินตามความเคยชิน มันไม่เคยเห็นภาพป่า ลองเอามันขึ้นเครื่องบินมองลงมา มันคง..wow เห็นภาพชัดเจนขึ้น คนเราก็เหมือนกันเราชิน เราตอบสนองต่อเหตุการณ์ต่างๆอย่างอัตโนมัติ ซึ่งนี่คือ "ข้อจำกัด" ในการใช้ชีวิต
มีนิทานที่เล่ากันมาเรื่องสร้างเครื่องบินกระดาษ อาจทำให้เราเห็นภาพการ "ติดกรอบ" "ข้อจำกัด" มากขึ้น เรื่องมีอยู่ว่า...ครูสั่งให้นักเรียนยืนชิดติดผนังห้อง แล้วส่งกระดาษให้คนละแผ่น ก่อนตั้งโจทย์แบบฝึกหัดง่าย ๆให้ทำกันทั้งห้อง
"ให้ทุกคนทำกระดาษให้เป็นเครื่องบินและปาจากผนังที่ยืนอยู่ให้ไปถึงผนังฝั่งตรงข้าม"
นักเรียนทั้งหลายก็พยายามพับกระดาษเป็นรูปเครื่องบินต่าง ๆ หลากหลายรูปแบบตามที่คิดว่าจะทำให้พุ่งได้ไกลที่สุด ทุกคนปาเครื่องบินกระดาษอย่างแรงที่สุดแต่ไม่มีลำไหนพุ่งถึงผนังฝั่งตรงข้ามเลย ครูจึงบอกว่า ให้ทุกคนดูฝีมือการพับกระดาษระดับแชมป์โลก ที่ใช้เวลาพับเครื่องบินไม่ถึง 5 วินาที "เครื่องบิน" ไม่มีปีก "เครื่องบิน" เป็นรูปทรงกลม จากนั้นครูก็ขยำกระดาษให้เป็นก้อนกลม ขยำให้แน่นที่สุดแล้วปาไปที่ผนังฝั่งตรงข้ามสุดแรง "เครื่องบินกระดาษ" ไปถึง "เป้าหมาย" แม้จะไม่มีปีก
นักเรียนก็เหมือนเราทุกคนที่ติดอยู่กับ "กรอบ" เดิมๆว่า เครื่องบินกระดาษมันต้องเป็นแบบที่เคยเห็น ต้องมีหน้าตาแบบเครื่องบินกระดาษ ทุกลำต้องมีปีก การติดกรอบความคิดแบบนี้มันทำให้ไม่ไปถึงเป้าหมายที่คาดหวัง
อยากนอกกรอบ อยากสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆ อยากไปให้ถึงเป้าหมาย เรามองเห็นวิธีคิด วิธีการใช้ชีวิตของตัวเองหรือยัง เห็นกรอบที่ปิดกั้นอยู่ไหม เอาแค่ว่า..โกรธ.. เวลาโกรธเรามักพุ่งไปที่ "คนอื่น" ที่ทำให้เราโกรธ แต่ไม่ค่อยมีสติกลับมาดู "ความคิด" ว่าเราคิดอย่างไรเราถึงได้โกรธ หรือที่คนสมัยนี้เป็นกันบ่อย คือ ฟังไม่ได้ศัพท์ จับมากระเดียด อันนี้ก็ติดกรอบเหมือนกัน ใครจะนำเสนออะไรไม่สน ตัวเองมีธงปักไว้ มีกรอบตั้งอยู่ ก็จะว่าไปตามนั้น ไม่ยอมหันมาพิจารณาว่าคนอื่นเขาหมายถึงอะไรกันแน่ อันนี้ก็ทำให้ "ติด" นานๆไปจะกลายเป็น "ยึด" และในที่สุดกลายมาเป็นสันดานที่แก้ยาก สร้างสรรค์ไม่ออก คิดใหม่ไม่เป็น
ข้ออ้างก็เป็นอีก "กรอบ" หนึ่งของชีวิต
-ฉันไม่เคยทำ
-ฉันเรียนมาน้อย
-ฉันทำไม่ได้
-คนอื่นคงไม่ชอบ
-คนอื่นคงไม่เชื่อ
และอื่นๆอีกมากที่กลายเป็นกรอบในการใช้ชีวิต ทุกวันนี้ลองถามตัวเองว่าข้อจำกัดและกรอบมันเยอะเกินไปหรือเปล่า จะคิดอะไรดีดีเลยไม่ได้คิด จะทำอะไรใหม่ๆเลยไม่ได้ทำ แบบนี้มันเสียเวลาชีวิต
การจะเห็นกรอบตัวเองต้องใช้ "สติ" อย่างมากทีเดียว ใช้สติจับความคิด จับคำพูด จับการกระทำ ฝึกสติและสำรวจตัวเองบ่อยๆ จะเห็นกรอบที่มันขังเราอยู่..เราจึงจะออกมานอกกรอบได้
ออกมายืนห่างๆตัวเอง..มองไปกว้างๆ ฟ้าสว่าง..โลกสดใสกว่าเดิม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น