นิทานเซน..นานๆอ่านทีก็บอกอะไรได้หลายอย่าง.. เรื่องนี้มีอยู่ว่า นักศึกษามหาวิทยาลัยกลุ่มหนึ่งได้นัดกันไปปีนเขา แต่วันนั้นดินฟ้าอากาศเกิดแปรปรวนขึ้นอย่างฉับพลัน จึงทำให้หลงอยู่ในหุบเขา หาทางออกไม่ได้อยู่หลายวัน เจ้าหน้าที่ตำรวจและทหารพรานหลายคน ได้ช่วยกันค้นหาอย่างไม่ลดละจนในที่สุดก็สามารถหาพบและช่วยเหลือออกมาได้ ในขณะที่กำลังลำเลียงนักศึกษาขึ้นรถพยาบาลอยู่นั้น นักศึกษาคนหนึ่งที่นอนอยู่ในเปลก็ได้พูดขึ้นมาว่า...
"อันที่จริงพวกเราทุกคนต่างรู้ทิศทางที่จะออกจากหุบเขานี้ดี แต่มันน่าเจ็บใจที่เดินยังไงก็ออกมาไม่ได้สักที"
"รู้แค่เพียงทิศทางมันจะมีประโยชน์อะไร" ทหารพรานคนหนึ่งพูดโพล่งออกมาอย่างไม่เกรงใจ "รู้หนทางสิ จึงจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด"
"แม้ทิศทางจะเป็นข้อมูลพื้นฐานในการที่จะช่วยคุณค้นหาหนทางได้ แต่ทิศทางก็ยังไม่ใช่หนทางอยู่ดี ตัวอย่างเช่น หากทิศทางบอกกับคุณว่า ควรมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตก เพราะคุณจะสามารถพบหมู่บ้านที่มีผู้คนอาศัยอยู่ได้ แต่บังเอิญหนทางที่คุณกำลังจะไปกลับที่หุบเหวมาขวางทางเสียก่อน และไม่ว่าคุณจะพยายามยังไง ก็ไม่สามารถข้ามหุบเหวนั้นไปได้ ในขณะนั้น ทิศทางก็บอกกับคุณอีกว่าควรขึ้นเหนือ เพราะทางทิศเหนือมีเมืองอยู่เมืองหนึ่ง แต่หลังจากที่คุณต้องระหกระเหินเดินผ่านป่าทึบด้วยความยากลำบาก คุณกลับต้องมาเจอกับแม่น้ำเชี่ยวกรากสายหนึ่งขวางทางไว้ และคุณก็ไม่มีความมั่นใจพอที่จะเข้าไปได้ ถึงตอนนี้คุณจะทำยังไง?"
"หากพิจารณาแล้วทิศทางที่คุณเดินไปนั้นไม่ผิดเพี้ยนแม้แต่น้อย แต่สุดท้ายคุณก็ยังไม่สามารถออกมาจากหุบเขานั้นได้ นั่นก็เพราะคุณไม่พบหนทางนั่นเอง"
เรื่องนี้ทำให้นึกถึงเวลาขับเคลื่อนกลยุทธ์องค์กร... การหาทิศทางไม่ยาก..แต่การหาหนทางยากกว่า ส่วนใหญ่คนจะคิดว่าได้กลยุทธ์ ได้แผนที่ ได้แผนกลยุทธ์แล้วสบาย อันนั้นเป็นทิศทาง ไม่โง่เกินไปก็รู้ได้ทุกคน แต่หนทางนั้นมันเป็นเรื่องของการเอาชนะอุปสรรคที่ขวางทิศทางอยู่ การทำ action plan จึงไม่ใช่ทำเพื่อให้ทิศทางชัดเท่านั้น แต่ต้องทำเพื่อหาหนทาง...เพื่อให้สามารถก้าวข้ามอุปสรรคได้ด้วย เรื่องนี้คนสับสนกันมากและพูดปากจะฉีกถึงหูก็ไม่เข้าใจอีก มุ่งแต่ทิศทางนี่แหละ จะเอาแต่แผนกลยุทธ์และ action plan ที่มุ่งกลยุทธ์เท่านั้น เพราะฉะนั้น เอานิทานไปอ่านจะทำให้รู้ง่ายขึ้น..กระมัง
และ...เรื่องนี้ทำให้นึกถึงชีวิตเราด้วย... เรามุ่งตามทิศทางที่เราตั้งใจไว้ในหลายๆเรื่อง แต่บางทีมันวนๆหลงๆอยู่ในป่า คงแปลว่าหาหนทางไม่เจอนี่แหละ ตั้งใจไว้..ต้องมีสติ อ้าว..หลงอีกแล้ว เพราะมันเอาแต่จดจ้องที่ทิศทาง อยากมีสติ แต่ไม่ยอมหาหนทาง หรือ มีหนทางก็ไม่ยอมเดินเป็นต้น อีกหลายเรื่องที่น่าคิดกันว่าเรามุ่งทิศ ไม่ยอมหาทาง... นึกว่าดี แต่ยังไปไม่ได้ แต่สำคัญกว่านั้น คือ นึกว่าตัวเองมาถูกทาง มุ่งทิศที่ถูกแล้วก็พอ ซึ่งแบบนั้นจะทำให้ไม่มีวันหาทางออกได้เลย.. เพราะดันไปนึกว่าไอ้ที่ทำ คือ หนทางด้วย... ไม่รู้หนทาง..รู้ทิศทางไปก็ไร้ประโยชน์.. หนทางอยู่ไหน หนทางอยู่ไหน...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น