กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีประเทศยากจนน่าสงสารประเทศหนึ่ง แต่ละวันไม่มีอาหารเพียงพอให้ประชาชนทุกคนกิน ต้องทนอดมื้อกินมื้อไปตามยถากรรม แต่กระนั้นทุกคนในประเทศก็ไม่เคยประกอบพฤติกรรมไม่สุจริต ประชาชนยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตนเองและมักปฏิบัติธรรม สวดมนต์ก่อนนอนและอธิษฐานต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์เพื่อขอเพียงให้พวกเขามีอาหารกินพออิ่มท้องไปวัน ๆ เท่านั้น ไม่ได้ต้องการอะไรมากกว่านี้
วันหนึ่งขณะที่ทุกคนกำลังสวดมนต์กันอยู่นั้น พระราชาเสด็จมาปรากฎกายต่อหน้าและมอบกล่องวิเศษกล่องหนึ่งให้กับประชาชนและทรงตรัสว่า... "นี่คือกล่องพอเพียง ในกล่องนี้จะมีซาลาเปาอยู่สองลูก แต่มีข้อแม้ว่าจะต้องหยิบกินเพียงวันละหนึ่งลูกเท่านั้น กินแบบพอประมาณ กินแบบมีเหตุมีผล ส่วนอีกลูกก็ให้อยู่ในกล่องเช่นเดิมเป็นภูมิคุ้มกัน ถ้าทำดังนี้จะไม่มีวันอดและมีซาลาเปากินไปตลอดชีวิต"
ดังนั้นประชาชนจึงเปิดกล่องพอเพียงออกและปฏิบัติตามคำของพระราชาอย่างเคร่งครัด หยิบซาลาเปาออกมาจากกล่องพอเพียงเพียงลูกเดียวเท่านั้นแล้วแบ่งให้ทุกคนรับประทาน ซาลาเปาในกล่องพอเพียงนี้รสชาติเลิศรสยิ่ง และน่าแปลกที่แม้ทุกคนจะได้รับประทานไปเพียงคนละนิดคนละหน่อย แต่แค่นั้นก็ทำให้พวกเขาอิ่มท้องได้ตลอดทั้งวัน
วันรุ่งขึ้นประชาชนเปิดกล่องพอเพียงเพื่อกินซาลาเปาอีก ปรากฎว่ามีซาลาเปาอยู่ในกล่องพอเพียงสองลูกเท่ากับเมื่อวาน จึงหยิบซาลาเปาลูกหนึ่งมาแบ่งให้ทุกคนรับประทานแล้วปิดฝากล่องพอเพียงลงโดยไม่แตะต้องซาลาเปาอีกลูกเช่นเดิม
วันถัดมาซาลาเปาก็เพิ่มมาอีกหนึ่งลูกเช่นเดิม ประชาชนก็ทำทุกอย่างเหมือนเดิม เป็นเช่นนี้ไปทุกวัน ทำให้ประเทศนี้แม้จะไม่ได้ร่ำรวยขึ้น แต่ทุก ๆ คนก็ได้อิ่มท้อง
แต่กลับมีชายคนหนึ่งละโมบอยากได้ซาลาเปาทั้งกล่องเป็นของตัวเองด้วยความโง่เห็นแก่ตัว ไม่อยากแบ่งให้คนอื่นในประเทศ จึงตั้งตัวเป็นหัวหน้าแล้วหลอกประชาชนว่า เขาสามารถทำให้ซาลาเปาเพิ่มขึ้นจากนี้ได้หลายลูก ทุกคนจะได้มีซาลาเปากินอย่างเหลือเฟือ สามารถส่งออกขายไปยังประเทศอื่นได้และทุกคนจะมีเงิน จะมีเสรีภาพที่จะทำอะไรก็ได้โดยไม่ต้องติดกับกล่องพอเพียงใบเดียวนี้ ว่าแล้วก็ขโมยกล่องพอเพียงไปและโยนเศษกระดาษรองซาลาเปาให้คนแย่งกันกินราวกับเป็นของวิเศษ ช่างน่าอนาจใจยิ่งนัก
หลังจากวันนั้นกล่องพอเพียงก็หายไปจากประเทศนี้ และชายคนนั้นให้ทุกคนรอคอยกินกระดาษรองซาลาเปา ประชาชนหลายคนเสียใจมาก แต่ก็ไม่รู้จะตามไปเอาคืนจากที่ไหน เพราะชายคนนั้นหนีไปอยู่นอกประเทศ เพราะละโมบกินซาลาเปาไปหนึ่งลูกและหยิบอีกลูกหนึ่งไว้เป็นทุนสำรองเพื่อกลับมาปลุกปั่นคนโง่ในประเทศให้หลงเชื่อและคราวนี้จะปล้นกล่องพอเพียงอีกครั้งเพราะรู้ว่าพระราชาไม่ทิ้งประชาชนให้อดตาย พระองค์ท่านต้องประทานมาให้ประชาชนของท่านอีกแน่
เวลาผ่านไป พระราชาเสด็จเยี่ยมประชาชน เห็นประชาชนยังอดอยาก หน้าตาหมองเศร้า จึงตรัสถามว่า "เราให้กล่องพอเพียงพวกเจ้าไปแล้ว ทำไมยังอดอยากกันอีก หรือพวกเจ้าไม่ทำตามที่เราบอก" มีประชาชนหลายคนแย่งกันบอกว่า "ข้าแต่พระราชา พวกเราได้พยายามทำตามพระราชดำรัสทุกประการ เพียงแต่ที่เราต้องกลับมาอดอยากเช่นเดิมก็เพราะมีขโมยมาขโมยกล่องพอเพียงที่ท่านมอบให้พวกเราไป และเรายังโง่เชื่อมันมากกว่าพระองค์จึงต้องคอยเก้อ อดอยากอยู่เช่นนี้ "
พระราชาตรัสขึ้นว่า "เอาอย่างนี้ เราจะมองกล่องพอเพียงให้เจ้าอีกหนึ่งใบ ให้เจ้าสามัคคีกันในประเทศ ป้องกันประเทศให้แน่นหนา อย่าให้คนชั่วครองเมือง แต่ห้ามเปิดกล่องใบนี้เด็ดขาดจนกว่าจะล่วงเข้าวันที่เจ็ด"
มีประชาชนในประเทศเริ่มทำตามคำบอกของพระราชาอย่างเคร่งครัด จนชายคนนั้นรู้สึกผิดสังเกต รูู้้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล คนเริ่มต่อต้านมากขึ้นและกลุ่มตัวเองที่ส่งไปแฝงอยู่ก็โง่ขึ้นทุกวัน โดนจับขังคุกบ้าง เขาจึงตะล่อมถามชาวบ้านว่า "ระยะห้าหกวันนี้ ข้าสังเกตว่าท่านไม่ค่อยยินดีกับเราเลยนะ เราเพิ่งได้พาสปอร์ตมาจะรีบกลับไปแจกซาลาเปาอยู่เนี่ย พวกท่านทำอะไรกันอยู่หรือ จึงต้องการความสามัคคีถึงเพียงนั้น" ชาวบ้านผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ตอบไปว่า "กล่องซาลาเปาพอเพียงของเราถูกท่านขโมยไป พระราชาจึงมอบกล่องใบใหม่ให้ประเทศเรา แต่พวกข้าก็ยังไม่รู้หรอกนะว่าข้างในเป็นอะไร เพราะพระราชากำชับให้เราเปิดได้ในวันที่เจ็ด จึงดูได้ว่ามีสิ่งใดอยู่ในนั้น แต่พรุ่งนี้ก็จะครบเจ็ดวันแล้วล่ะ"
ได้ฟังดังนั้น ความละโมบก็กระโจนเข้าครอบงำจิตใจชายคนนั้นอีก "กล่องใบนั้นจะต้องเป็นของเรา...พรุ่งนี้เราจะกินซาลาเปาอีกลูกในกล่องใบแรกให้หมด โยนเศษกระดาษให้ลิ่วล้อกินเหมือนเดิม มันจะได้รับใช้ถวายหัวโดยไม่รู้สึกผิดชอบชั่วดี และเอากล่องเปล่า ๆ ไปสับเปลี่ยนกับกล่องใบใหม่พวกมันจะได้ไม่สงสัย และนึกว่าพระราชาเล่นตลกกับพวกมันเอง..ในกล่องใบใหม่นี้คงมีเงินทองมากมายที่เพิ่มทุกวันไม่มีวันหมดดังเช่นกล่องซาลาเปาใบแรกอีกเป็นแน่"
ชายคนนั้นคิดอย่างย่ามใจ เช้ามืดอันเงียบสงัด ขณะที่ทุกคนกำลังหลับสบาย ชายคนนั้นเปิดกล่องพอเพียงใบแรกออกมาแล้วกินซาลาเปาลูกที่สองจนหมดโดยไม่แยแส เขาคิดว่ากล่องใบที่สองจะต้องให้อะไรกับเขามากกว่าซาลาเปาเพียงแค่สองลูก หลังจากนั้นก็ย่องเข้าไปประเทศยากจนและขโมยกล่องพอเพียงใบที่สอง โดยนำกล่องพอเพียงใบแรกไปสับเปลี่ยนด้วย จะได้หลอกชาวบ้านได้แนบเนียน เมื่อได้กล่องมาแล้ว ชายคนนั้นก็รีบเผ่นออกนอกประเทศ เมื่อถึงที่อยู่อาศัยก็ค่อย ๆ แง้มฝากล่องออกดูอย่างตื่นเต้น
ทันทีที่ฝากล่องถูกเปิดออก แมลงมีพิษมากมายก็พุ่งตัวออกมาและบินเข้าไปรุมกัดต่อยชายผู้ละโมภอย่างเอาเป็นเอาตาย จนวิ่งหนีแทบไม่ทัน ว่ากันว่าชายจอมโลภลวงโลกคนนี้ถูกแมลงมีพิษไล่กัดต่อยไปจนสุดหล้าฟ้าเขียวและไม่มีใครเคยพบเห็นเขาอีกเลย
ฝ่ายประชาชนในประเทศยากจนนั้น เมื่อถึงเวลาเปิดฝากล่องออกก็พบซาลาเปาสองลูกอยู่ในกล่องเหมือนเดิม พวกเขาดีใจมากรีบสรรเสริญพระบารมีพระราชาเป็นการใหญ่ จากนั้นมาประเทศยากจนก็มีซาลาเปาในกล่องพอเพียงอันวิเศษที่ช่วยให้พวกเขาอิ่มท้องและมีความสุขตลอดไป
ขอขอบคุณภาพจากอินเทอร์เนตและขอบคุณอย่างยิ่งสำหรับหนังสือนิทานสีขาวของ ดร.อาจอง ชุมสาย ณ อยุธยา ที่ทำให้นิทานอีกเรื่องเกิดขึ้น........
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น