หลายคนยึด "เงียบ" ทั้งๆที่ถึงเวลา "ต้องพูด" ซึ่งจะพูดแนวคิด คำแนะนำ หรือ สิ่งที่ตนเองได้สังเกตุ...อะไรก็ได้.. แต่ก็เลือกที่จะไม่พูด เพราะ กลัวโง่บ้าง กลัวทำร้ายคนอื่นบ้าง คิดว่าเลือกที่ไม่สื่อสารดีกว่า แต่หารู้ไม่ว่า...บางทีการเงียบนั้น คือ การสื่อสารที่เลวร้ายที่สุด มันมีเหตุผลที่ควร "พูด" ดังนี้...
1. การเงียบ คือ การยอมรับ : ถ้าคิดว่าการเงียบจะทำให้ตัวเองพ้นจากข้อขัดแย้ง..โปรดคิดใหม่นะ ถ้าคิดว่าไม่เห็นด้วย..แต่เงียบนั้น มันไม่สามารถทำให้หลุดพ้นไปได้ง่ายๆ เมื่อปัญหายังอยู่แล้ว ไม่พูดอะไรเลย...ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น คนจะคิดว่าเป็นความผิดของเรา ที่สำคัญเราจะเป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นอีกด้วย การเงียบในสถานการณ์ที่เลวร้าย ถือเป็นการสมยอม และอีกหน่อยจะไม่มีใครเชื่อถือ หรือ ไว้ใจเราอีกต่อไป
2. การทำดีเพื่อส่วนรวมต้องเป็นลำดับแรกที่สำคัญกว่า : การเงียบเพราะไม่อยากวิจารณ์คน ไม่อยากทำให้คนอื่นเสียใจ เท่ากับว่าเราไม่ยอมก้าวออกมาจาก comfort zone ลอยตัวไป อันนี้เห็นแก่ตัวมาก ยิ่งถ้าพรรคพวก เพื่อนร่วมงานตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก มันเท่ากับทรยศกันเลยนะ ถึงการพูดจะนำไปสู่การโต้แย้ง แต่นั่น คือ การที่นำไปสู่การตัดสินใจเช่นกัน การพูดเพื่อให้ผลแก่ส่วนรวมย่อมสำคัญมากกว่า
3. แสดงความจริงใจให้คนได้รู้ : ถ้าเขาเชิญไปร่วมประชุม ร่วมเสวนา แต่เราไม่ยอมเสวนานี่มันแปลกๆอยู่นะ มันไม่ใช่แค่ไปโชว์ตัวก็ถือว่ามีส่วนร่วมในกระบวนการ การพูดในวงสนทนา การแสดงความคิดเห็นมันเป็นการแสดงถึงความซื่อสัตย์ ความจริงใจ ที่สามารถนำไปสู่ความไว้วางใจ ทำให้คนอื่นเห็นว่าเรานั้นพึ่งพาได้
4. การพูดทำให้เราไม่โดดเดี่ยว : อย่ากลัว..การพูดจะทำให้เรารู้ว่าเราไม่โดดเดี่ยว คนอื่นที่เห็นด้วยจะเริ่มแบ่งปันความคิด ทุกอย่างต้องมีเสียง..เสียงเท่านั้นที่ทำให้เรารู้สถานการณ์ได้จริง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น