ขิงยิ่งแก่ยิ่งเผ็ด คนยิ่งแก่ยิ่งงกและกลัวตาย

ต้องเข้าใจก่อนนะว่า “ประหยัด” กับ “งก” ต่างกัน.. จะมาบอกว่า ชั้นประหยัดย่ะ นั้นไม่ได้..ถ้ายังใช้อยู่..ประหยัดแปลว่าไม่ใช้..ส่วนงก คือ ใช้ หรือ เก็บไว้ แต่ใช้มันอยู่ดี.. การประหยัดแล้วเอาไปใช้ทีหลัง ก็ยังเรียกได้ว่า “งก”     ตอนนี้คงพอเห็นแล้วว่า..เรามัน “งก” แล้วใช้ “ประหยัด” เป็นอาภรณ์ห่อหุ้ม..ไม่ให้น่ารังเกียจ และความงกไม่ใช่เพิ่งมาเป็นกัน..มันเป็นกันมาตั้งแต่ยังไม่แก่.. 

งกสุข งกสบาย

งกเงิน งกทอง

งกกิน งกเก็บ

งกรัก งกหลง

งกเที่ยว งกทุกข์

และอีกหลาย "งก" 

เพราะมันเจ็บ มันป่วย มันใกล้ตายแล้วจึงยอมเสียเงินเพื่อรักษาร่างกายไว้ใช้งานให้นานที่สุด เหมือนท่านดาไล ลามะว่าไว้ 

“มนุษย์เรานึ้ ยอมสูญเสียสุขภาพเพื่อทำให้ได้เงินมา แล้วต้องยอมสูญเสียเงินตรา เพื่อฟื้นฟูรักษาสุขภาพ แล้วก็เฝ้าเป็นกังวลกับอนาคต จนไม่มีความรื่นรมย์กับปัจจุบัน ผลที่เกิดขึ้นจริงๆ ก็คือ เขาไม่ได้อยู่กับปัจจุบัน หรือแม้กระทั่งอยู่กับอนาคต เขาดำเนินชีวิตเสมือนหนึ่งว่าเขาจะไม่มีวันตาย และแล้วเขาก็ตายอย่างไม่เคยมีชีวิตอยู่จริง”   

เจ็บดีเหมือนกัน.. ก็เลือกต่อไปที่จะเจ็บต่อไปด้วยการงกสุขภาพ ก็เลือกโง่่ต่อไป ทำมันทุกอย่างทุกงานหวังความสบายเมื่อแก่มากกว่านี้ในอนาคต..ที่ไม่รู้ว่าจะตายวันตายพรุ่งเนี่ยนะ.. หลายคนอาจบอกว่า..อ้าว แก่ไปไม่มีเงินก็แย่ ไม่สบายแล้วจะเอาที่ไหนมารักษา มากิน มาใช้   อือ..ลองหันไปมองคนยากคนจนที่ไม่มีเงินดู.. มันอยู่กันยังไง อยู่ได้ยังไง  แล้วตกลงว่าความสุข ความสบายมันขึ้นกับการมีเงินหรือ..    อ้าว เริ่มงง.. ขึ้นก็ขึ้น แปลว่าต้องงกทุกข์ต่อไป... งกทุกข์นี่ปวดใจที่สุด สำคัญที่สุด ถึงจนก็ทุกข์ รวยก็ทุกข์ เป็นเด็กก็ทุกข์ แก่แล้วก็ทุกข์      แต่ถ้าไม่ขึ้นกับเงิน..ก็ลง ก็วางไป   เอาเท่าที่ได้ ใช้เท่าที่มี เกินไปอะไรก็ไม่ดีทั้งนั้น  พอเหมาะ พอเหมาะ  ดังพระราชดำรัสของในหลวงว่า “…คนเราถ้าพอใจในความต้องการ ก็มีความโลภน้อย เมื่อมีความโลภน้อย ก็เบียดเบียนคนอื่นน้อย..”  เบียดเบียนน้อยก็ทุกข์น้อย ไม่เบียดยังไม่ได้เพราะอยู่กันหลายคน  

งกสุข งกสบาย กลัวตาย... เห็นคนกลัวตายแล้วน่าสงสาร  ถามว่าแล้วไม่กลัวเหรอ..กลัว แต่ไม่กลัวขนาดนั้น.. คนมันต้องตาย กลัวตายเพราะอะไร ยังห่วง ยังงก หรือยังไม่ได้ทำอะไร.. ตายเร็วน่ะเป็นบุญ ที่อยู่มันทุกวันเนี่ยใช้บาปใช้กรรมทั้งนั้น..จะไปติดอะไร ตายวันนี้ยังไม่เสียดาย  ทำมาหมดแล้วบุญบาป ยอมรับกรรมกันฮะท่านผู้ชม  ชอบที่ หลวงพ่อบุญเพ็งว่า “เรื่องของความตาย มันเกิดขึ้นแน่นอน จะตายแบบปกปิด หรือตายแบบเปิดเผยก็มีด้วยกันสองอย่าง ตายแบบปกปิดมันเกิดขึ้นทุกวัน นับตั้งแต่เราเกิดมาจนบัดนี้ วันเวลาที่มันล่วงไปนั้นแหละ ชีวิตเราก็หมดไปด้วยกับวันเวลาที่มันล่วงไป เรียกว่า ตายปกปิด ส่วนที่ตายเปิดเผย เรียกว่า เราทิ้งลมหายใจ เหมือนอย่างที่เราเห็นอยู่ทุกวันนี้ หมดลม หายใจ เข้า ออก หมดความเป็นอยู่ที่จะอยู่ต่อไปได้ อันนี้เรียกว่า ตายเปิดเผย ชีวิตจิตใจของพวกเราทั้งหลายก็ตกอยู่ในความตายทั้งนั้น เรียกว่าหนีความตายไปไม่ได้ แต่ต้องตายแน่นอน”  ตกลงว่า...ตายเป็นตาย..

เห็นหน้ากันเมื่อเช้า สายตาย
สายสุขอยู่สบาย บ่ายม้วย
บ่ายยังร่าเริงกาย เย็นดับชีพนา
เย็นอยู่หยอกลูกด้วย ค่ำม้วยดับสัญญา

(พระราชนิพนธ์ ร.๕)

ว่าแต่กลับมาเรื่อง “งก” ทุกวันนี้เรื่อง “งก” ของเราเบียดเบียนใครบ้างหรือเปล่า...ชักสงสัย  งกสุข งกสบาย งกเงิน งกทอง งกกิน งกเก็บ งกรัก งกหลง งกเที่ยว.. 

งกสุข..อยู่บ้านมันทั้งวัน ไม่อยากไปไหน ใครมาชวนอาจผิดหวัง = เบียดเบียนคนอื่น?

งกสบาย..หาทางขี้เกียจแต่ให้ดูดี อาจไม่สบอารมณ์ ไม่ตอบสนองเต็มที่ = เบียดเบียนคนอื่น?

งกเงิน..อาจโดนด่าได้ = เบียดเบียนคนอื่น?

งกทอง..ยังเจ๊งอยู่ = เบียดเบียนตัวเอง ?

งกกิน..อ้วนเอง สมน้ำหน้า = เบียดเบียนตัวเอง ?

งกเก็บ..บ้านรก หงุดหงิด = เบียดเบียนตัวเอง ?

งกรัก.. รักตัวเองมากไปหรือเปล่า จนไม่ใส่ใจชาวบ้าน = เบียดเบียนคนอื่น?

งกหลง..ติดแบรนด์อ่ะ เสียตังค์ พลอยให้ชาวบ้านจ่ายตามไปด้วย = เบียดเบียนตัวเองและคนอื่น?

งกเที่ยว.. พอห้ามใจได้เพราะทรัพย์จาง มีปฎิเสธ = เบียดเบียนตัวเองและคนอื่น?

ถ้าความงกของข้าพเจ้า..แอบไปเบียดเบียนใครบ้างก็ขออโหสิกรรม..บางทีตั้งใจ บางทีไม่ตั้งใจ อย่างไรก็ขออภัยฮะ... จะพยายามไม่งก..ไม่เบียด ให้มันเป็นกรรมเวรต่อกัน