คนเราไม่ต้องคิดอะไรเยอะ ดูแค่เวลาเรามีปัญหา ทุกข์ เจ็บป่วย เราจะเรียกใครมาหา ก็แค่นั้นแหละ คนเหล่านั้นเป็นคนใกล้ตัวที่เราต้องให้คุณค่าที่สุด ไม่ใช่คนอื่นที่เราต้องเกรงใจ ให้ผลประโยชน์ คนที่จะต้องได้ประโยชน์จากเราที่สุดคือคนใกล้ตัว และไม่ต้องคิดมากเพราะมันเป็นเรื่องของคนรักกัน ช่วงเวลาสำคัญๆในชีวิตไม่ว่าสุขทุกข์ ใครที่อยู่กับเราเสมอ อันนี้มันยิ่งใหญ่มากในความรู้สึก จะไปเกรงใจงานหรืออะไรหรือให้เวลาคนอื่นมากกว่านี่ไม่ถูกต้อง คนเรามันเป็นคนจริงได้ก็อยู่ที่คนใกล้ตัว พวกนี้เป็นลมใต้ปีกที่ส่งให้เราบินได้อย่างอิสระ คือ เป็นสายลมแห่งความหวังดีเสมอ อาจแผ่วบ้างกระโชกโฮกฮากไปบ้างแต่ลมเหล่านี้ก็ส่งให้เราเต็มๆ คนอื่นที่เราเอาใจเกรงใจมันก็เพื่อประโยชน์บางอย่างที่ไม่ได้ช่วยกันด้วยใจเหมือนคนใกล้ตัว มันไม่ลึกซึ้งแบบร่วมหัวจมท้ายนะ แต่บางทีเราลืม มันชินจนลืม ลืมพูดกันดีดี ลืมเกรงใจ ลืมใส่ใจ ไม่ได้ให้คุณค่าไม่ให้ความสำคัญ ถ้ายังมีโอกาส..กลับมาหาคนใกล้ตัว ทำตัวให้มันน่ารัก ทำตัวให้คนใกล้ตัวรู้ว่า “สำคัญ” และคนที่รู้ว่าตัวเองเป็นคนวงในใกล้ตัวก็ทำตัวให้มันสาสมหน่อย ความสัมพันธ์แบบนี้ไม่ได้มีมาง่ายๆ มันต้องใช้เวลาและใจถึงใจ ไม่ใช่แค่ตัวใกล้ชิดหรือคุยกันทุกวัน
ที่สำคัญ...วันไหนไม่มีคนใกล้ตัวแล้วจะหนาวลำพัง !!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น