ชาวญี่ปุ่นนิยมกินปลาสดอย่างยิ่ง การกินปลามาก จับปลามากขึ้นทำให้เรือประมงญี่ปุ่นต้องแล่นไปหาปลาไกลขึ้นๆ และการขนส่งที่ไกลขึ้นนานขึ้นทำให้เนื้อปลาที่จับได้ลดความสดและความอร่อยลง จึงเป็นที่มาของเรื่องเล่าที่ว่า เรือประมงบางลำติดตั้งแทงค์น้ำขนาดใหญ่บนเรือ ใส่ปลาที่จับได้ในนั้น ภายในแทงค์น้ำมีปลาฉลามตัวหนึ่งว่ายวนอยู่ เมื่อปลาเล็กอยู่ใกล้ฉลาม ก็ต้องว่ายหนีตลอดเวลา เมื่อขึ้นฝั่ง ก็ได้ปลาที่มีชีวิตและเนื้อยังสดอยู่ แต่ทีนี้มันก็คิดได้ว่าปลาทั้งหลายที่ว่ายหนีฉลามนี่ มันจะเครียดหรือเปล่า ถ้าเครียดมากมันจะยังอร่อยอีกไหม
สำหรับคนในมิติกายภาพ การเคลื่อนที่มันสำคัญอยู่ เพราะยังไงร่างกายนี้ต้องการการเคลื่อนไหว คือไม่เคลื่อนก็เฉาตาย อยู่เฉยๆเผลอๆอายุจะสั้นเอาด้วย จึงมีการออกมารณรงค์ให้ออกกำลังกาย เช่น แกว่งแขนบ้างเพื่อให้น้ำเหลืองกระจายไปทั่ว เพราะระบบน้ำเหลืองของคนไม่มีปั๊มเหมือนระบบเลือดที่มีหัวใจปั๊มเลือดไปทั่วร่าง เราจึงต้องเคลื่อนไหว ให้ระบบน้ำเหลืองทำงานไหลเวียนดีขึ้น และไม่เจ็บป่วยง่าย หรือจะว่ายน้ำก็ได้
ในมิติจิตใจ เรากลับพอใจในความมั่นคงลงตัว คือ อยู่เฉยๆก็สบายแล้ว แบบนี้มันจะเหมือนเดิมทุกวัน ไม่สร้างสรรค์ ไม่พัฒนา ชีวิตเฉื่อยลง อาจต้องไปหาฉลามมาไล่ให้มันมีความท้าทายขึ้นมาบ้าง องค์กรก็เช่นกัน ถ้าทำตัวแบบเสือนอนกิน แมวนอนหวดก็จะอุ้ยอ้าย ปรับตัวยาก เจอปัญหาก็จะรับมือไม่ไหว มีปัญหาบางทีก็ดีเหมือนกัน มันทำให้ได้คิด ได้กระตือรือล้น ได้ลงมือแก้ไข ซึ่งจะทำให้แกร่ง แข็งแรงขึ้น ถ้าแบบนี้ จะถือว่าปัญหาเป็นวาสนาก็พอได้เหมือนกันนะ
แต่มันก็เหมือนที่ว่าไว้ เคลื่อนมากไป เร็วเกินไปจากการถูกผลักดันสุดสุด มันก็จะทำให้เครียด พอเครียดนี่ อะไรก็ช่วยไม่ได้ โรคภัยตามมา ผลิตภาพก็อาจไม่เท่ากับที่คาดหวัง เสียเวลา เสียทรัพยากร เหมือนกับเอาแท้งค์น้ำขนาดใหญ่ไปติดตั้งบนเรือ มันเป็นเรื่องยุ่งยากและเรือก็หนักขึ้น ปลาที่ได้ก็ไม่รู้อร่อยจริงไหม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น