วันแม่..วันแม่ทุกวัน
ปีนี้เป็นปีที่แม่แก่มาก.. หลงลืม ช้า เรื่องเยอะขึ้นทุกวัน บ้านเราเป็นบ้านที่แปลก..คงแปลกกว่าบ้านอื่นเพราะทะเลาะกันประจำ หมั่นใส้กันทุกครั้งที่คุยกัน อยู่กันดีๆได้ไม่ถึง 5 นาที คือ อยากดูแลกันนะ แต่มันให้มีเหตุที่อารมณ์เสียตลอด ไม่รู้เป็นยังไง
ตอนนี้พยายามนึกถึงตอนเราเด็กๆที่ปวดฟัน ที่ปวดหัวแล้วแม่ต้องอยู่โยงเฝ้า ตอนที่เราวีน ตะโกนร้องให้ หรือ ไม่พูดไม่จา หน้างอ แม่ก็ยังยอมง้อตลอด แม่ทุกคนเป็นแบบนี้ ไม่ว่าลูกจะร้ายยังไงก็ "ยอม" เพิ่งจะมาไม่ยอมก็ตอนโตๆกันนี่แหละ มันเลยทำให้หงุดหงิด ไอ้ที่เคยได้.. มันเปลี่ยนไป แต่ "ความรัก" ต่อกันมันก็เหมือนเดิมนะ มันเปลี่ยนไปจากการดูแลใกล้ชิด เป็นห่วงๆอยู่ห่างๆ ใกล้มากมันทำลายความสัมพันธ์ เราจึงต้องมีการจัดการกันและกันให้มันสมดุล จะได้อยู่กันอย่างเป็นสุขทั้งคู่ ดูไม่ค่อยกตัญญูนะ แต่มันเป็นความจริง จะให้มาทำรักเอาใจ ดูแลไม่ห่างนี่..ไม่เคยทำ และคิดว่าคงไม่ทำ มันไม่ใช่ทาง
เห็นคนรักแม่ ลมหายใจเข้าออกเป็นแม่ก็ปลื้มใจด้วย ไอ้เรามันทำไม่ได้ คือ มันเป็นสภาวะที่พูดยากนะ แม่ใคร แม่มัน แม่เรานี่ถ้ายอมปุ๊บ..เรื่องยาวตามมาเลย จัดการไม่ถูก มันทำลายความสงบกันเลยทีเดียว ในใจลูกทุกคนต้องรักแม่ เป็นห่วงแม่อยู่แล้ว สิ่งที่ต่าง คือ วัฒนธรรมประจำบ้านที่ส่งผลถึงพฤติกรรมของแต่ละคนที่เป็นลูก เอาเป็นว่าสำนึกอยู่นะ ทุกวันนี้เป็นผู้เป็นคนมาได้ก็เพราะแม่เราเอื้อฟูมฟักมาทั้งนั้น แต่ที่แน่ๆ คือ แม่ทำให้เป็นเราคนที่...อิสระมาก เป็นตัวของตัวเองจนบางครั้งออกแนวมั่นใจไร้สติ มันมาจากการตามใจอย่างสุดลิ่มทิ่มประตู ชีวิตนี้เกิดมาไม่เคยถูกตีก็แล้วกัน อย่าว่าแต่ถูกตี ถูกด่ายังไม่เคย และแม่ไม่เคยสอนอะไรเป็นเรื่องเป็นราวด้วยเพราะบ้านเราไม่มีชนชั้นแม่ลูก เราเป็นเพื่อนกัน ไม่มีการเคารพกราบกรานขนาดนั้น บ้านนี้เน้น experiential learning การเรียนรู้จากประสบการณ์ ทำเอง รู้เอง แก้ไขเอง ดีก็ดีเอง ชั่วก็รับผลไป ถือว่าธรรมชาติมาก
อันนี้ที่สุดแล้ว
...คือ ปล่อย
...คือ วาง
...คือ กรรมใครกรรมมันอย่างยิ่ง
ถ้าถามว่ารักแม่มากที่สุดตรงไหน มันไม่ใช่เรื่องการดูแลแบบบ้านอื่น รักมากที่สุดที่เขาปล่อยให้เรา "โต" ขึ้นเอง ไม่มีการขีดให้เดิน ไม่เคยมีอะไรมากดดัน มันอาจบิดเบี้ยว ผิดเพี้ยนไปจากบรรทัดฐานของสังคม อันนั้นเรื่องของสังคม ไม่ใช่เรื่องของพวกเรา อันนี้เป็นมรดกตกทอดที่ทำให้เราได้เลี้ยงลูก..แบบปล่อยวางเหมือนกัน ให้เลือกชีวิตเอง เลือกแล้วก็รับผิดชอบเองให้มีความสุขก็แล้วกัน ก็แค่นั้น ไม่ต้องประสบความสำเร็จอะไรให้มันยิ่งใหญ่ มันไร้สาระ เอาเป็นมีชีวิตที่พอใจก็ดีถมไปแล้ว ก็เห็นมีความสุขกันดีทั้งแม่และลูก แบบนี้ในบ้านเรา..ยังไงก็เป็น..วันของแม่ ได้ทุกวัน มันติดตัวไปตลอด
สวัสดีคุณแม่.. รักนะ จุ๊บ จุ๊บ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น