sansanasiri: อัมพวา อัมพวา

บันทึกเดินทาง

ต้องขอบคุณอาจารย์จิ๋ม ที่ส่งไปสอน HR innovation โครงการ XMBA สมุทรสาครวันอาทิตย์ สอนเสร็จจึงเผ่นไปอัมพวาทันที.. ที่จริงไปสอนมาหลายครั้งแต่ไม่มีโอกาสแวะเที่ยว ครั้งนี้ฤกษ์ดี ขอลุงเจนไปส่ง ลุงเจนเป็นคนขับรถที่คณะบริหารธุรกิจมอชอจ้างไว้รับส่งพวกอาจารย์ ลุงเจนปิติ..เพราะทุกครั้งจะต้องถ่อไปสุวรรณภูมิ.. จองที่พักไว้ที่บ้านสวรรค์พิมาน รถเข้าไม่ได้ต้องแบกเป้เดินไปเอง ฝ่ากองทัพคน ทั้งร้อน ทั้งหนัก.. เจอบ้านอยู่ข้างสะพาน หอบสังขารเดินขึ้นบันใดที่ทั้งแคบทั้งชันไปชั้นสาม เพราะชั้นล่างกับชั้นสองเป็นร้านอาหาร.. ห้องพักมีระเบียง เห็นคลอง เห็นคนคึกคักไปหมด สองจิตสองใจว่าจะนอน หรือจะเดินเล่น ...ตกลงใจลงไปเดิน ไม่รู้ว่าคนมาจากไหน.. ทำไมเยอะยังงี้ เดินไปได้ซักพัก ที่จริงเรียกเดินไม่ได้ ต้องบอกว่าเบียดเสียดไปซักพัก เหงื่อใครต่อใครติดแขนเต็มไปหมด.. ฮื้อ..ยอมแพ้ คลานขึ้นไปนั่งบนระเบียงหน้าห้อง โล่งๆดีกว่า ดูคนแล้วกลุ้ม..

อัมพวาวันหยุดเหมือนมหกรรมกิน เที่ยว ถ่าย(รูป) เดินโชว์ยังไงยังงั้น มันเป็นชีวิตของคนไทยที่รนหาที่ ที่ชอบที่ชอบ.. มีทั้งคนหนุ่มสาว ครอบครัว ลูกเด็กเล็กแดงยั้วเยี้ย.. แย่งกันกินแย่งกันใช้(เงิน) มารยาทไม่ต้องพูดถึง ไม่รู้ใครมาก่อนมาหลัง ไม่สน เดินไปชนไปก็ได้ ซื้อของกินข้ามหัวกันเป็นเรื่องปกติ งง... ร้านรวงก็ไม่ค่อยอัมพวา ดูดัดจริต ดูพยายามเกิน ข่าวว่ามีแต่คนนอกพื้นที่มาขายของที่ส่วนใหญ่เป็นของกิน.. อันนี้ชอบ.. เป็นของกินที่ชาวเหนือไม่ค่อยได้กิน หลากหลายมากมาก เสียที่ทิ้งขยะ เหลือขยะไว้ให้ชาวอัมพวารันทด คือ ขายของเสร็จก็กลับ วันหยุดมาใหม่ วนเวียนไปแบบนี้.. ตอนเดินอยู่ท่ามกลางคนรู้สึกอยากกรี๊ด.. แต่ท่าทำจริง อาจต้องถูกนำส่งโรงพยาบาลบ้าแทนที่จะได้นอนที่จองไว้

ความรู้สึกทนไม่ไหว..มาแล้ว ปลงไม่เข้า.. หิ่งห้อยเป็นอันเลิกกัน.. นอนฟังเพลงสุนทราภรณ์ที่สนั่นลั่นคุ้งน้ำทั้งคืน.. มันจริงจริง ห้องน้ำก็ไม่โสภา มืดๆอับๆ นอนอีกคืนท่าจะบ้า.. โทรหาคุณลูกศิษย์ ที่ปาวารณาตัวว่ามีปัญหาให้กริ๊ง... ก็กริ๊งไปเลยทันทีที่คิดได้ ขอย้ายที่นอนใหม่ ระบุว่าขอเป็น ริเวอร์โคโค่ ก็ได้สมใจ ที่จริงก่อนมาอยากพักที่เลซี่ริเวอร์เฮ้าส์.. ดูในเวปแล้ว เหมาะเหม็ง.. แต่เต็ม อันที่จริงก็ไม่เลวร้ายขนาดนั้นที่สวรรค์พิมาน ถ้าชอบความคึกคักและอยากสะดวกในการเดินชมตลาด แต่คงเป็นเพราะเหงื่อผู้คนเป็นล้านที่ติดตัวอยู่ ทำให้หมดอารมณ์ จะว่าไปตอนเช้าที่นี่น่ารักมาก.. เงียบๆมองเห็นภาพชีวิตคนริมคลอง มีคนมาอาบน้ำให้ดู มีปาท่องโก๋กับน้ำเต้าหู้มาแขวนไว้หน้าประตูห้องให้นั่งกินที่ระเบียง ที่ดีที่สุดคือเดินไปสวนล้นเกล้ารัชกาลที่สองได้ เดินถึงก็เต็มตื้น.. เห็นต้นจันทน์ เจดีย์ที่บรรจุพระสรีรังคาร วัด พระที่นั่งทรงธรรม ความทุกข์ใจหายหมด ลืมอารมณ์เสียๆไปเลย.. กลับมากินก๋วยเตี๋ยวทะเลริมคลอง เฮ้อ ค่อยยังดี..

อย่างไรก็ตาม..ขอเผ่นก่อน ขอไปนอนเงียบๆในสวน ริมน้ำแม่กลองดีกว่า เห็นที่พักใหม่แล้วใจมา.. ดีขึ้นเยอะ นอนอ่านหนังสือ ชมนกชมไม้ชมน้ำไปตามเรื่อง มีหมาให้แกล้งอีก มีความสุขไปทั้งวัน... เย็นๆ ดร.เล็กมาถึง คืนนี้แอบมานอนด้วย.. คุณเธอก็เลิฟที่นี่มากมากเช่นกัน.. เดินไป ปลื้มไป ยิ้มไม่หุบ ที่ดีคือได้ติดสอยห้อยตามกันไปกินข้าวเย็นที่ดอนหอยหลอด ขอบคุณเจ้าแม่อัมพวา มนตรีและลูกศิษย์ดร.เล็กที่อนุเคราะห์พาไป แต่ดีกว่านั้น เช้าตรู่ได้ใส่บาตร มีพระพายเรือมารับบิณฑบาตรถึงท่าริเวอร์โคโค่ มีคุณป้าข้างบ้านนำชมพู่มะเหมี่ยวกวนมาให้ชิม.. อร่อยมาก เลยได้ของฝากเพื่อน ดร.เล็กพยายามจะไปชมสวนคุณป้า พอเห็นสะพานข้ามคลองเล็กๆก็เปลี่ยนใจ ข้ามไปถึงขั้นตกได้ง่ายๆ เพราะมีไม้แผ่นเดียว.. เดี๋ยวจะเสียทรัพยากรบุคคลอันมีค่าของคณะบริหาร(ร่างกาย)

สรุปว่าทริปนี้..ชีวิตมีรสชาด

การเรียนรู้