คิดวันละอย่าง #12

อยากปรุง..ปรุงไป 
อยากแต่ง..แต่งไป..ให้มันรู้ !!

วันนี้ได้อ่านหน้าบ้าน FB ของเพื่อนที่น่ารัก 
เธอเขียนส่งความรักความคิดถึงไปยังสามีผู้เป็นเพื่อน เป็นพี่
...เป็นพ่อของลูกที่ล่วงลับไปแล้วได้อย่างน่ารัก
วอนขอพลังใจจากคนรักที่จากไปนานแล้ว...เพราะพลังใกล้จะหมด..
ข้าพเจ้าอ่านแล้วซาบซึ้งมาก
เป็นความสวยงามที่สุดของการเป็นปุถุชน...ที่ไม่หลอกตัวเอง !! 
รักก็ว่ารัก คิดถึงก็ว่าคิดถึง หวนไห้ก็ว่าหวนไห้...มันตรงมาก 

แต่พอไปอ่านเม้นของบางคนแล้ว ให้รู้สึก "งื้ดดดด" เป็นอันมาก
บางนางเขียนประมาณว่าให้ระลึกคำสอนของด็อกเตอร์อะไรสักอย่างเรื่อง "ปรุงแต่ง"
ห้ามปรุง อย่าแต่ง !!! บางนางก็นู่นเลย..ให้ปล่อยวาง อนิจจัง วัตตะ สังขาราไปนู่น
รู้ว่ามัน "ดี" จะมาดีอะไรตอนนี้..มันใช่เวลามั๊ยเนี่ย...
โห..จะธรรมะไปไหน.. (และดูเหมือนเธอจะอินไปด้วย 555)

คนนะฮะ นี่มันคน มันเป็นปุถุชน มันมีอารมณ์ มีความรู้สึก
"บังคับ" ความรู้สึก หรือ อารมณ์ ควรบีบมันด้วย ???
แค่บังคับ กะเกณฑ์อะไรที่ไม่เป็นธรรมชาติก็แย่แล้ว..
ธรรมชาติคน..ที่ยังเป็นคนธรรมดาอ่ะนะ มันรู้สึกตลอดแหละ
มันต้องห้ามด้วยเหรอ...มันห้ามกันไม่ได้นะ
แต่เมื่อเกิดแล้ว..ให้รู้สึก ให้รู้ว่าปรุง ให้รู้ว่าแต่งก็พอมั๊ง
จะรีบไปนิพพานที่ไหน..แม่ซาลาเปาใส้ดำทั้งหลาย
เห็นๆอยู่เนี่ย...ไม่รอดสักราย เกิดใหม่แน่ๆ.... 

เบื่อพวก "นางห้าม" เนี่ย... ติดจัง ติดหนึบ ติดไม่รู้ตัว !!

เพื่อนของข้าพเจ้า..ใครใคร่อะไร อยากอะไร รู้สึกอะไร..เอาให้จั๋งหนับ
ขอแค่รู้ตัวว่ากำลังทำอะไรตอนนี้...โฮ้ย เหลือ เหลือฮะแม่เจ้าประคุ้ณณณณ