คำถามก่อนปีใหม่

ด้วยรักและขอบคุณปีนี้

ด้วยรักและขอบคุณปีนี้

จงรักร่างกายที่อยู่กันมาได้จนวันนี้
จงรักจิตใจที่ไม่อ่อนล้า พาให้เข้มแข็ง
จงรักสติที่กำกับดูแลให้เกิดปัญญา
จงรักปัญหาที่ผ่านมาให้เป็นบททดสอบ
จงรักเรื่องราวรอบๆที่ทำให้เรียนรู้
จงรักตัวเองที่ยังอยู่ได้ และจะอยู่ต่อไปในวันหน้า

คิดวันละอย่าง # 251

ใจดีดี ใช้ “ช่องว่าง”

เลิกอะไรก็ไม่ดีเท่าเลิกใจร้าย

ผ่านไปอีกปี 

ทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจมันอาจทำร้ายคนอื่น

มันบาปนะ เลิกเหอะ

คิดต่างไม่แปลก คิดแตกแยกนี่มีชิบหาย

เมื่อคิดร้ายๆ ให้ลองใช้ “ช่องว่าง”

ลองปล่อยไอ้ที่คิด จิตมันจะว่าง

ลองสะดุดและถอยออกมาจากที่คิด

ถ้ามันวนกลับไป ก็ออกมาอีก

ลองอีก ลองซ้ำๆ จนใจมันว่างๆ

แล้วรีบเอาใจเขามาใส่ใจเรา 

ยังจะพูดจาเสียดสีกันอีกไหม

ยังจะทำเมินเฉยอีกไหม

ยังจะทำร้ายกันอีกไหม

คือถ้าทำอีก ทำต่อนี่ มันจะเกินเยียวยาไปแล้ว

มันแปลว่าใกล้จะเลิกสังฆกรรมกันแล้ว

เอวังก็คงมีด้วยประการละฉะนี้ 

#เอาไม่หยุดฉุดไม่อยู่ 

การได้อยู่เงียบๆ

ใกล้สิ้นปี บางทีการได้อยู่เงียบๆก็ทำให้สงบดี มันได้ใคร่ครวญความชั่วความดีของตัวเอง ปีที่ผ่านมาอาจทำให้ใครขุ่นข้องหมองใจก็ขออภัยกันไป ถ้ามีอะไรที่ทำให้ใครแฮบปี้ได้ก็ดีใจนะ คนเรามีเวลาไม่มาก จะอะไรกันนักหนาไปทำไม อยู่กันดีดี ทำอะไรดีดีให้กันก็พอแล้ว ไม่ต้องคาดหวัง ไม่ต้องจ้อยย้อยมาก เอาให้พอดี มันดีพอ

แด่มนุษย์พันธุ์หายาก

แด่มนุษย์พันธุ์หายาก

มนุษย์ที่เป็นผู้ให้
มนุษย์ผู้มีแต่อภัย
มนุษย์ที่ไม่เห็นแก่ตัว
มนุษย์ผู้รักษาคำพูด ใจถึง ให้มากกว่าที่คาดหวัง 

ถึงแม้จะไม่ได้อะไรตอบแทน
ก็ยังไม่เปลี่ยนไปเป็นอื่น สาธุ

อย่าเสียเวลาโดยใช่เหตุ

มันเสียเวลามากที่จะ...
...หาคำปรึกษาเรื่องความรักกับคนที่ไม่เคยรัก
...หาคำปรึกษาเรื่องธุรกิจกับคนที่ไม่เคยทำธุรกิจ
...หาคำปรึกษาเรื่องธรรมจากคนที่ทิ้งไม่ลงปลงไม่ได้
มันเหมือนกับการหาคำปรึกษาเรื่องท่องเที่ยวจากคนที่ไม่เคยไปไหนนั่นแหละ !!

คิดวันละอย่าง # 250

พลังที่ส่งออกจากตัวเราไป 

ใช่ว่าคนจะรับรู้ หรือ เข้าใจทั้งหมด

สิ่งที่เราทำ พูดออกไปนั้น 

มันถูกกรองด้วยมุมมองของคนอื่น

ที่มาจากประสบการณ์ ความรู้สึก ความคิดที่ผ่านมาของคนนั้น

ซึ่งมันไม่เกี่ยวอะไรกับเราเลย

ที่เราทำได้ คือ ทำในสิ่งที่ชอบที่ควร 

และ เมตตามหานิยมไป เท่าที่จะเป็นไปได้ 

คิดวันละอย่าง # 249

หลักเกณฑ์อะไรที่ใช้ในการไปตัดสินคนอื่น

ภาพนี้ทำให้อยากถามว่า มาตรฐานที่เราใช้นั้นเป็นมาตรฐานเดียวกันกับทุกคนหรือไม่ บางทีเราก็ใช้มาตรฐานเรา มาตรฐานเดียวไปวัดคนอื่น ซึ่งไม่ยุติธรรมเลย คนจะเก่งไม่เก่ง ดีไม่ดีมันไม่สามารถวัดด้วยมาตรฐานเดียว เช่นเดียวกับที่จะให้สัตว์ทุกตัวปีนต้นไม้ หรือว่ายน้ำเป็นการทดสอบ แล้วจะตัดสินได้ว่าตัวไหนมีความสามารถ มันใช่หรือ 

ยิ่งในการทำงานมันจึงต้องมีตัวชี้วัดที่หลากหลายไปตามตัวสมรรถนะที่กำหนดตามตำแหน่งหน้าที่ ไม่ใช่ใช้ one-size-fits-all หว่านประเมินทั่วองค์กร ทัศนคติแบบ one-size-fits-all ไม่ควรมีในผู้บริหารที่ฉลาด 

ในความสัมพันธ์ส่วนตัวก็เช่นกัน ต้องถามตัวเองว่า เราใช้หลักเกณฑ์อะไรในการไปตัดสินคนอื่น และคิดว่าได้ใช้มาตรฐานการตัดสินอย่างนั้นกับทุกคนหรือไม่? แล้วมันใช่ไหม #บางทีมาตรฐานก็ทำให้ปวดใจ