ไม่ได้ดังใจ..เป็นกันทุกวัย
อาการนี้น่าเป็นห่วง ยิ่งช่วงเชื้อโรคระบาดนี่ อะไรก็ยิ่งไม่ได้ังใจ คงต้องมาสงบสติอารมณ์กันหน่อยนะ เริ่มที่ “ตัวกู” นี่แหละ พอสถานะเจ้าของเข้าสิง อาการไม่ได้ดังใจจะตามมาติดๆ มันมีตั้งแต่เรื่องพื้นฐานการกินอยู่ไปจนถึงความสัมพันธ์ของคนในสถานะต่างๆ และการงานที่ทำอยู่ (ถ้ายังมีงานทำอ่ะนะ)
ไม่ได้ดังใจ = การยึดไว้ในใจตน
ยึดความรัก..คนนี้เป็นคนของเรา เสียทองเท่าหัวไม่ยกผัวให้ใคร
ยึดความหวังดี...ปรารถนาดีของเรายิ่งใหญ่นัก ต้องเห็น ต้องได้ดี
ยึดเกียรติยศ ศักดิ์ศรี...หัวโขนมีไว้ใส่มันตลอด ถอดไม่เป็น
ยึดความสำเร็จ...โลกนี้มันมีคำว่าล้มเหลวอยู่คู่กันนะ
แบบนี้ คือ วางใจตัวเองผิดที่ผิดทาง
โลกนี้ไม่มีใครมีอำนาจจะควบคุมใครได้
โลกนี้ไม่อาจคาดหวังผล “ดังใจ” ได้ทุกเรื่อง
โลกนี้ไม่มีใครฝืนความจริงได้
เมื่อ “ไม่ได้ดังใจ” ช่วยเคารพความจริงตามธรรมชาติ อย่า(ออก)นอกใจ เหลียวกลับมามอง “ตัวกู” สักหน่อย ทุกข์ที่ “ไม่ได้ดังใจ” อาจเบาบางลงได้นะ เรื่องใหญ่จะเล็ก เรื่องเล็กยิ่งจิ๋วมาก รุนแรงก็เบาลง อย่า “กู” มากนัก
“กู” มาก = รู้สึกมาก
“กู” มาก = ความคาดหวังมีการ(เผลอ)ยกระดับขึ้นมาก
“กู” มาก = กำแพงสูงมาก
“กู” ไม่ได้มีความหมายอะไรกับชีวิต
“กู” มันแค่สภาพจิต ไร้ตัวตน ไม่มีความเที่ยงแท้แน่นอนเลย
ช่วยเอา “กู” ออกไปจากชีวิต “กู” หน่อย
