หนูดีลูกรัก
.... ตอนหนูดีตายคิดว่าจะไม่เลื้ยงหมาอีกแล้วในชีวิต เพราะเสียใจ โหยไห้ไม่พบปะผู้คนไปเจ็ดวัน หลับตา ลืมตาก็คิดถึง นั่งอยู่เฉยๆก็สามารถน้ำตาไหล เห็นมันชัดไปหมด แม้แต่ทุกวันนี้ เห็นทุกมุมของบ้านก็หวนคิดถึงหนูดี.... น้ำตาซึมได้ตลอด มันเป็นหมาพิเศษ เป็นลูกรัก เป็นหมาที่หน้าตาร้าย กวน เล่นตัว (ต้องถามแม่เอิ่บ..) และชอบแกล้งคน (อันนี้...แม่หมวยซาบซึ้ง....) สำหรับเจ้าแม่อย่างแม่จิ๋ม หนูดี...ยอมทุกครั้ง... ในชีวิตหนูดีไม่เคยกลัวอะไรนอกจากพี่ต้นไม้กับโอ่งพลาสติกสีส้ม หนูดีกลัวหัวหด ใครแปลกหน้าเข้ามาต้องจ๋อยเพราะมันดุเหลือเกิน บ้านขังหนูดีไม่ได้ รั้วสูงก็กั้นไม่อยู่.. หนูดีกระโดดข้ามไปอย่างง่ายๆ คุณไปรษณีย์ประสาทกินกับหนูดีทุกทีที่ต้องมาส่งจดหมาย ต้องรีบเอาจดหมายใส่กล่องแล้วเผ่น... วันไหนประตูบ้านเปิดเป็นอันไม่ได้รับเอกสารเพราะพี่แกจะเลี้ยวกลับทันที หนูดีเป็นตัวของตัวเองตั้งแต่เล็ก ไม่มีใครบังคับได้ (ไม่รู้เลี้ยงกันยังไง..เป็นกันทั้งบ้าน...) กินยากกินเย็น ชอบจิ้นทอดและขนมเอสแอนด์พีเท่านั้น อย่างอื่นเมิน...อาหารเม็ดไม่กิน กว่าจะกินได้ต้องง้อกันนาน และที่น่าประหลาด คือ กินสุภาพมาก ค่อยๆงาบ ค่อยๆเคี้ยว ไม่มูมมาม ถือว่าเป็นลูกชาติลูกตระกูลคนหนึ่ง.... เข้านอก ออกในบ้าน เปิดประตูเอง ถ้าเปิดไม่ได้ มีทะลุมุ้งลวดเข้ามา.... วันดีคืนดี พาเพื่อนมาอยู่บ้าน... ไอ่ขาวเลยสิงสถิตย์เป็นหมาอีกตัว เป็นลูกน้องหนูดี ไอ่นี่ก็ดีมาก ไม่ออกนอกบ้าน... หนูดีหนีเที่ยว ก็ยังมีขาวเฝ้าบ้าน...
....บ้านนี้ไม่มีหนูดีมานานมาก.. ไม่อยากจำ ไม่อยากคิดว่าตาย ช่วงชีวิตของหนูดีเป็นช่วงที่ทุกคนในบ้านหัวเราะได้ตลอด เรียกได้ว่าเป็นลูกเล็ก ขวัญใจ... ทำอะไรได้หมด ทางบ้านให้อภัยเสมอ สายตาหนูดี ไม่มีอะไรจะเปรียบได้ มันมากกว่ารัก ภักดี มากกว่าผูกพัน...ยิ่งกว่าสายตาคน.. เวลาทำผิดหูจะลู่เป็นพิเศษ ทำหน้าตาหม่นหมองได้ใจ แต่เวลาเฮี้ยว เช่น ตอนอาบน้ำนี่ สุดยอด.. เพราะไม่ชอบ อาบเสร็จจะวิ่งเข้าในห้อง สบัดน้ำเกลื่อน และที่เด็ดคือ โดดขึ้นเตียงกลิ้งตัวไปมา ลากลงมาก็โดดขึ้นไปใหม่ พร้อมส่งสายตาท้าทาย... สายตาหนูดีมันหลากอารมณ์ ส่งความรู้สึกได้ทันที
....เวลาผ่านมานาน เหมือนไม่นาน ไม่นาน เหมือนนาน มันเป็นบทพิสูจน์อย่างหนึ่งของชีวิตคนว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรในชีวิต.. (ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงจนเกินทนจนตายไปก่อน).. LIFE GOES ON ชีวิตมันมีทางไปของมัน เศร้ายังไง โศกสลดหดหู่ เบื่อหน่ายยังไง... มันก็ดำเนินไปแบบนี้ ตราบเท่าที่เรายังมีลมหายใจ..เป็นปกติ เป็นธรรมชาติ วนเวียน วนเวียนอยู่... เก่าไป ใหม่มา และใหม่มา เก่าไป เป็นฉากชีวิตคน... ตอนนี้มีหมาใหม่ เป็นอะไรในชีวิตที่ไม่คาดคิด อือ..ก็เกิดขึ้นได้ จะว่าปกติก็ไม่เชิงเพราะมันเปลี่ยนจากปกติ..เลยเจอกับหมาใหม่..เพราะชีวิตปกติคือประชุมที่นิ่มซี่เส็งสำนักงานใหญ่เชียงใหม่ ไม่เคยสัญจรเวลาไปตามสาขาเพราะเบื่อการประชุมที่พูดแต่เรื่องประจำวัน แต่คราวนี้มันมีวาระซ่อนเร้นเลยต้องออกนอกพื้นที่ ..ไปประชุมสัญจรสาขาลำปาง เจอหนูมาดีถูกมัดอยู่แถวที่พักคนขับรถ ไปเล่นกับมัน... ได้รู้ว่ามันถูกคนเอามาคืนเมื่อเช้าเพราะไปไล่ขุดต้นไม้ ไล่กัดสิ่งของ คนที่คาดว่าจะเอาไปเลี้ยงทนไม่ได้ พามันกลับมา.. ไอ่ตัวนี้มีพี่น้องห้าตัว แม่เป็นพุดเดิ้ล พ่อเป็นบางแก้ว ตัวอื่นสีขาว ขนปุย สวยน่ารักเหมือนแม่ คนแย่งกันเอาไปหมดแล้ว มีหนูมาดีตัวเดียวที่ขี้เหร่ ดำๆด่างๆ เหมือนพันธุ์ทาง ถูกทิ้ง ไม่มีอนาคต ไม่มีใครอยากได้... เห็นแล้วคิดถึงหนูดีทันที เป็นบางแก้วพันธุ์ทางเหมือนกัน สายตาดูคล้ายกัน... (แต่ไม่แรงเท่า) ซนเหมือนกัน เลยขอเขามาซะโดยไม่ได้นัดหมาย คนที่ให้ก็ดีใจเพราะไม่ต้องเป็นภาระ... เขาว่ามันถูกแยกจากแม่มาตั้งแต่เด็กเพราะแม่ตัวเล็กมาก คลอดออกมาห้าตัว คลอดเสร็จสภาพย่ำแย่ เกือบตายถ้าเอาไปหาหมอไม่ทัน..เฮ้อ มันเกินตัวไปหน่อย ทำอะไรไม่พอดี หรือ ดีพอ..ทุกข์มาเยือน การเอาหนูมาดีมาเลี้ยงที่บ้าน..จะฝึกคนในบ้านหลายคน เป็นสีสรรใหม่.. โดยเฉพาะลูกเล็กของแม่บ้านที่กำลังโต แต่มันนรก มันงกเหลือเกิน แม่ตามใจจะเสียคนแน่ การมีหนูมาดีคาดว่าจะทำให้มันอ่อนโยน มีจิตเมตตา เผื่อแผ่ รู้จักแบ่งปันมากขึ้น... คุณยายจะได้หายเหงา มีเรื่องให้คิดให้สนใจมากกว่าญาติโยม ต้นไม้ก็จะได้ออกมาจากที่กบดานบ่อยขึ้น สรุปคือทั้งบ้านจะมีวาระร่วมกันอีก จากที่ต่างคนต่างอยู่..หนูมาดีจริงจริง อย่างไรก็ตาม...เรื่องนี้มันต้องคิด ทำให้ต้องคิดว่า.. เวรกรรม ถ้ามันจะมา ไม่ต้องรอ..เดี๋ยวมาเอง ต่อให้ตั้งใจอะไร อย่างไร วิบากกรรมหนีไม่พ้น... เซลาวี..แต่ว่า..นง อองโครส...
หนูมาดี...
