หลายปีที่ผ่านมา...ได้เห็น "ความกังวลวิตก" ในหมู่มวลมิตรแล้วกลุ้ม...
โดยเฉพาะกังวลเรื่อง "สุขภาพ" ก็เข้าใจว่ามันสำคัญ
แต่ที่เห็น คือ ไอ้ที่วิตกมากๆนั่นแหละ..ป่วยกว่าเพื่อน !!
จึงได้คิดว่า..ความกังวลนี่มันเป็นศัตรูตัวกลั่นของชีวิตเลยนะ
จริงๆมันก็ไม่ผิดอะไรเพราะความกังวลเป็นเรื่องธรรมชาติของคน
และมันก็ดีสำหรับการเผชิญปัญหา ผลักดันให้คนเราแก้ปัญหาและคิดพัฒนาอะไรได้
แต่ถ้าความคิดวิตกกังวลมันมากเกินจนไม่เหมาะสม จนมีอาการมากเกินไป คือ อะไรก็ไม่ได้ กินก็ระวังจนเคร่ง นอนก็ต้องมีท่า นั่งก็ไม่เป็นสุข จะเดินจะเหินก็ดูแปลกๆ ขนขวายแต่เรื่องซ้ำซากอยู่นั่น
มันจัดเป็น "ความผิดปกติ" แบบหนึ่งที่ควรได้รับการดูแลรักษานะ
...เพื่อลดความทรมานกาย ทรมานใจ (ตัวเองและผู้อื่น) ไปบ้างก็ดีเหมือนกัน
คือ...ถ้าปล่อยไว้ มันจะกลายเป็นลักษณะประจำตัว เป็นเรื้อรัง และกลายเป็นความกังวลไปทั่วๆ ทุกเรื่อง เรื่องราวต่างๆดูจะมีความสำคัญจนวางใจไม่ลง หรือ อาจจะห่วงกังวลไปล่วงหน้า ทำให้รู้สึกไม่สบายใจ อาการหนักทางกายที่ตามมา คือ ตึงเครียด อาจมีข่มตาหลับยาก ตกใจง่าย หงุดหงิด ไม่สบายตัว ไม่มีสมาธิ ปวดหัว ปวดท้อง ปวดเข่า ปวดข้อ ปวดๆเจ็บๆมันไปไม่สิ้นสุดสักที คือ คาดว่าระบบประสาทอัตโนมัติทำงานมากเกินไป คือ ใจสั่น ใจร้อน ใจเต้นเร็ว ถอนหายใจบ่อย ฉี่บ่อย เหงื่อแตก พาลนึกว่าตัวเองเป็นโรคร้ายแรง ยิ่งกังวลมากขึ้น อาการเลยยิ่งแย่ลง วนเป็นวงจรอุบาทว์ไปเลย
เป็นแบบนี้มันรบกวนการมีชีวิตที่มีคุณภาพนะ
ไอ้ปั่นป่วนแบบนี้ ถ้าไม่ใช้เป็นกรรมพันธุ์ก็พอจะเยียวยา โดยไม่ต้องใช้ยา
แค่ให้รู้ทันความเครียด แค่สำรวจใจตัวเอง รู้ว่าเครียดต้องถามตัวเองว่า..มันเครียดมากไปหรือเปล่า ถามคนรอบข้างก็ได้ ระบายมาบ้างก็ได้ คือ ทุกปัญหามันมีทางแก้ แต่แน่ๆ คือ อย่าหลอกตัวเองว่าไม่เครียด อย่าหลอกตัวเองว่าที่คิดๆอยู่มันคิดหาทางแก้ปัญหา มันไม่ช่วยเลย มันทำให้ยิ่งเครียดแล้วสารพัดโรคจะตามมา อย่าวิกจริตเกินเหตุ ควรเอาสมองไปคิดเรื่องรื่นรมย์โสมนัส เพราะถ้าหงุดหงิด ไม่สมใจ ไม่อารมณ์ดี วิตกจริตมันจะไปฝังตัวอย่างแน่น ทีนี้แกะออกยากแล้ว เรื่องอะไรไร้สาระก็ทำให้มันเป็นสาระได้ทุกเรื่อง การเรียงลำดับเรื่องสำคัญชีวิตจะผิดพลาด คิดเรื่องง่ายๆไม่ออก จะทำอะไรก็ต้องพึ่งชาวบ้านทุกเรื่อง กลายเป็นไม่ยอมขนขวาย แบบนี้น่าเป็นห่วงจริงๆนะ
ยอมรับความไม่เที่ยง...อายุมากขึ้น ความเดี้ยงเป็นเรื่องธรรมดา มันทุพลภาพไปคนละอย่างสองอย่าง และมันจะมาเรื่อยๆตามสภาพการใช้งานร่างกายของเรา...ซึ่งจะโทษใคร เราใช้มันแบบนี้เอง เราเลือกกินแบบนี้เอง เราเลือกอยู่แบบนี้เอง เราเลือกบังคับตัวตนของเราเองแบบนี้ !!
อย่าเก็บกดความวิตก อย่างกเอาไว้เพราะเก็บไว้มากๆมันเด้งกลับ..แรงกว่าเดิมอีกต่างหาก เอาแค่เฝ้าดูมัน แต่ไม่เอาใจไปผูกกับมัน ไปทำอะไรสร้างสรรค์ที่ทำให้ใจมันสบาย วาดรูปได้ วาดไป ไปเที่ยวได้ก็ไป อยากไปทำบุญก็ทำ อยากทำ mindful meditation ก็ทำไป
ที่สำคัญ...อย่าอยู่กับอารมณ์ด้านลบ..มันเสียหาย ความอยากได้ดีกว่า อยากได้มากกว่าโดยไม่คิดว่าเป็นการเอาเปรียบคนอื่น แม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆก็ผิด เพราะมันจะเพาะเชื้อความวิตกเข้ามาเพิ่มอีก แม้แต่ความความกระวนกระวาย เศร้า โกรธ ความรู้สึกผิด ล้วนแล้วแต่ไม่อาจหยุดยั้งความกังวลได้ มันจะทำให้อยู่ในสภาพอารมณ์แย่ๆจนเกินจะควบคุม กลายเป็นนิสัยติดตัวไปจนตาย
ลากความกังวลออกไป...อยู่กับปัจจุบัน ตอนนี้ยังสภาพดี อย่าไปกังวลอนาคต มันยังมาไม่ถึง เผลอๆมันจะไม่มา จะตายวันตายพรุ่งไม่มีใครรู้...อยู่กับความสุขน้อยๆ ความสุขเล็กๆที่หาได้ด้วยตัวเองดีกว่า
รักตัวเองเข้าไว้...อย่าทำร้ายตัวเองไปจนตายนะพี่น้อง !!
ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่มันสำคัญขนาดนั้น...
ไม่มีเลยจริงจริง...แม้แต่ line play 555 แต่ดันตื่นมาเล่นทุกวัน..ยิ่งเล่นยิ่งไปกันใหญ่
ช่วยแนะนำหน่อย...ไปถ้ำไหนดีที่มีตัด line play ^_^
